Antonio Canova is een Italiaanse beeldhouwer en kunstenaar. Hij was de belangrijkste vertegenwoordiger van het classicisme in de Europese cultuur. Academici van de 19e eeuw, waaronder Thorvalsen, beschouwden hem als een rolmodel. De grootste collecties werken van Canova worden bewaard in het Louvre en de Hermitage.
Een uitstekende vertegenwoordiger van het nieuwe classicisme prees de perfecte schoonheid. Met zijn werk maakte hij een revolutie in de kunst. De meester begon te creëren op de barokke manier van Lorenzo Bernia, maar wist toen zijn eigen weg te vinden.
Het begin van creativiteit
De biografie van de beroemde meester begon in 1757. Hij werd geboren in de Italiaanse stad Possagno in de familie van de steenhouwer Pietro Canova en zijn vrouw Angela Zardo Fantolini op 1 november. Vader stierf in 1761. Het kind werd opgevoed door zijn grootvader.
Pazino Canova, die metselwerkateliers bezat, was erg moeilijk. De jongen leerde werken met steen. Grootvader zag het talent van zijn kleinzoon en stelde Antonio Giovanni Faliero voor. In 1768 begon de jonge meester onder het beschermheerschap van een invloedrijke senator de eerste werken te vervaardigen.
Om zijn kleinzoon les te geven, verkocht zijn grootvader de boerderij. Met de ontvangen fondsen kon Antonio de kunst van de oudheid bestuderen. In oktober 1773 begon de jongeman met de sculptuur "Orpheus en Eurydice", in opdracht van zijn beschermheer. Twee jaar later de sculptuur van Canova voltooid. Het succes van het werk was oorverdovend.
De inspiratiebron voor de jonge beeldhouwer was de oude Griekse kunst. Erkende meesterwerken van zijn tijd zijn niet meegenomen in het aantal rolmodellen. In Venetië opende Antonio zijn atelier. Daarin werd in 1779 een nieuwe compositie gemaakt, Daedalus en Icarus. Nadat het op het San Marcoplein was tentoongesteld, was er opnieuw universele erkenning.
Prachtig werk
Bij een van Canovs eerste succesvolle werken worden twee figuren gepresenteerd. Icarus is onberispelijk mooi en jong. Het lichaam van de oude Daedalus is niet perfect.
Daedalus en Icarus
Op het voorbeeld van het naast elkaar plaatsen van jeugd en ouderdom, wordt de indruk van de compositie sterk versterkt.
De beeldhouwer vond en gebruikte een nieuwe, een favoriete techniek. De symmetrie-as loopt door het midden, maar de figuur van Icarus wijkt terug. Samen creëren beide helden een X-vormige lijn, die voor de nodige balans zorgt. Voor de meester was ook het spel van schaduw en licht belangrijk.
In 1799 verhuisde de tweeëntwintigjarige meester naar Rome. Hij begon de creaties van de meesters van Griekenland te bestuderen. Nadat hij alle hoofdpersonages uit de mythologie had geleerd, dacht hij na over zijn eigen artistieke tradities. De jonge meester legde de nobelheid van eenvoud aan hun basis. Dit had een grote invloed op zijn werk.
"Cupido en Psyche"
Beelden van tijdgenoten van Antonio komen overeen met de legendarische beeldhouwers uit de oudheid. De meester werkte aan het verbeteren van de klassieke stijl. De beeldhouwer paste perfect in de culturele sfeer van de eeuwige stad. Zijn werk bezorgde hem erkenning en wereldwijd succes.
De compositie "Cupido en Psyche", uitgevoerd in 1800-1803, wordt vertegenwoordigd door twee figuren. De God van liefde tuurt in het gezicht van een mooie minnaar met tederheid. Psyche antwoordt hem met hetzelfde gevoel. Het snijpunt van beide figuren vormt een kronkelende en zachte X-vormige lijn.
Het publiek krijgt de indruk van zwevende figuren in de lucht. Psyche met Cupido wijkt diagonaal af. Evenwicht wordt bereikt door de uitgestrekte vleugels van een inwoner van Olympus. Het middelpunt van de compositie is de knuffelende god van de liefde Psyche. Vormen van vormen onderscheiden zich door elegante gladheid. Dus de meester drukt het idee uit van het schoonheidsideaal. Het originele beeld wordt bewaard in het Louvre.
De eerste werken van de beeldhouwer herhaalden de werken van vooraanstaande beeldhouwers. Toen hij echter de werken van Griekse meesters bestudeerde, besloot Canova het belang van passie en gebaren in zijn composities niet te overdrijven. Hij kwam tot de conclusie dat hij alleen door strikte berekening en controle sensualiteit met idealiteit kan overbrengen.
Het werk van de meester leek in niets op de kunst die zijn tijdgenoten kenden. In fasen creëerde Canova unieke werken, gaande van was en klei tot gips. Pas nadat alles met marmer begon te werken. De beeldhouwer werkte 14 uur onvermoeibaar, zonder ook maar een minuut de werkplaats te verlaten. Er is geen informatie over zijn persoonlijke leven.
"Drie genaden"
Tussen 1813 en 1816 werd het beeld "Three Graces" gemaakt. Het idee is gepresenteerd door Josephine Beauharnais. Er zijn veronderstellingen, in eerste instantie zou de beeldhouwer Harit traditioneel uitbeelden, zoals in de mythologie werd verondersteld. Thalia, Euphrosyne en Aglaya, de prachtige dochters van Zeus, vergezelden de godin van de schoonheid Aphrodite.
Symbolen van genade werden vreugde, welvaart en schoonheid. De centrale figuur van de compositie wordt omarmd door de andere twee. Eenheid versterkt de sjaal die ze verenigt. Een pilaar met een krans erop dient als een soort altaar.
Het spel van licht en schaduw wordt bereikt door de gladheid van de bochten van de lichamen en de perfecte verwerking van marmer. Deze techniek werd gebruikt in andere creaties van de meester. Harmonie en verfijning belichamen de drie Harites. Het originele beeld wordt bewaard in de Hermitage.
De marmeren beeldhouwer gebruikte alleen wit marmer voor het modelleren. Met de harmonie van composities lijkt de stilte van creaties levend. De indruk van opwekking in beweging. Een kenmerk van het talent van de meester was het maximale polijsten van het materiaal. Alle werken kregen een bijzondere glans en vestigden de aandacht op natuurlijkheid.
