Het woord "bloemlezing" is van oud-Griekse oorsprong en betekent letterlijk "bloementuin" of "boeket bloemen". Het wordt echter vooral in figuurlijke zin gebruikt.
Bloemlezingen uit de oudheid en middeleeuwen
De term "bloemlezing" betekent een verzameling literaire werken met een klein volume - verhalen, gedichten, essays, gemaakt door verschillende auteurs. In de regel worden de werken bij het samenstellen van dergelijke literaire collecties gecombineerd op genre of thema.
Er is informatie bewaard gebleven over bloemlezingen die zijn opgesteld door de inwoners van het oude Griekenland. In verschillende geschreven bronnen worden bijvoorbeeld verzamelingen van aforismen en epigrafen genoemd, die zijn gemaakt door Meleager uit Godard, Philip uit Thessaloniki, Straton uit Sard, Diogenian uit Heraclea. Het is ook bekend dat vergelijkbare collecties zijn gemaakt door enkele oude Romeinse auteurs. Helaas zijn deze werken in het origineel niet bewaard gebleven tot op de dag van vandaag.
De oudste tot nu toe bewaard gebleven bloemlezingen dateren uit de 10e eeuw. Het heet de Palatine Anthology. Deze bloemlezing is samengesteld door Konstantin Kefala. Bij het werken aan deze collectie gebruikte Kefala het werk van zijn voorgangers. Vervolgens is de bloemlezing van Mullet vele malen herschreven. In de 14e eeuw koos de monnik van Constantinopel, Maxim Plound, een deel van de werken eruit, vulde het aan met een groot aantal epigrammen en verschillende gedichten, en publiceerde het vervolgens onder het mom van zijn eigen bloemlezing.
Aan het einde van de 16e eeuw publiceerde Joseph Scaliger een bloemlezing van Catalecta veterum poetarum, waarin hij fragmenten uit oude Romeinse geschriften opneemt. Vervolgens publiceerde Pierre Pete nog twee verzamelingen bloemlezingen. Deze boeken werden nadien herhaaldelijk herdrukt.
De oosterse volkeren hadden ook tal van voorbeelden van dergelijke literatuur. Zo wordt de beroemde Chinese wijze en filosoof Confucius gecrediteerd met het auteurschap van de Shi-Ching-bloemlezing. Het gebruik van deze verzamelingen was kenmerkend voor de Arabieren. Nadat ze Perzië hadden veroverd, namen de Perzische auteurs deze gewoonte over en creëerden een aantal dichtbundels. En al van de Perzen werd het overgenomen door tal van buren, waaronder Ottomaanse Turken en hindoes.
