Authenticiteit (authenticos - Grieks: "origineel", "echt", "echt", "hoofd") wordt conformiteit met het origineel of het origineel genoemd. De tekst van de vertaling, gemaakt of goedgekeurd door de auteur, is authentiek. Opmerkingen over de wet die door de maker zijn gegeven, worden als authentiek beschouwd. Maar het breedste begrip van de categorie authenticiteit is te vinden in de filosofie.
In de werken van moderne psychologen en psychotherapeuten wordt authenticiteit beschouwd als een integrerend vermogen van een persoon. De traditie van deze methode gaat terug op het werk van M. Heidegger en J.P. Sartra. C. Rogers definieert authenticiteit bijvoorbeeld als het vermogen van een persoon om de voorgestelde sociale rollen en de manifestatie van echt, uniek voor deze persoon, gedachten, emoties en gedrag af te wijzen. In die zin wordt authenticiteit een noodzakelijk onderdeel van echte communicatie, in tegenstelling tot de gebruikelijke "geruchten en geratel" (M. Heidegger), opgevat als een "perversie van de handeling van communicatie" en leidend tot een verkeerd begrip.
De psychologische vaagheid van de grenzen van de definitie van authenticiteit leidt tot een terminologische spreiding van categorie-synoniemen:
- volledig functionerende persoonlijkheid (C. Rogers);
- vrijheid (F. Allport);
- zelfactualisatie (A. Maslow);
- zelf holistische persoonlijkheid (F. Perls);
- congruentie (J. Grinder).
De meest correcte psychologische definitie van authenticiteit kan worden herkend als een complete en holistische relatie van alle psychologische processen van een persoon die het functioneren ervan bepalen. Een manifestatie van authenticiteit wordt beschouwd als de ervaring van een individuele ervaring die niet wordt verstoord door sociale beschermingsmechanismen, betrokkenheid bij wat er gebeurt en de directe manifestatie van hun emoties.
De samenhang van gedachten en handelingen met emoties in de moderne psychologie wordt gewoonlijk congruentie of coherentie genoemd. De authentieke persoon is dus congruent.
Gestalttherapie houdt een bewustzijn in van de relativiteit van sociale mechanismen en gedragspatronen voordat authenticiteit of zelfheid wordt bereikt, wat leidt tot de bevestiging van de eigen waarde en de noodzaak van het manifesteren van emoties. Tegelijkertijd ontslaat dit een persoon niet van het aanvaarden van verantwoordelijkheid voor de authenticiteit van sociaal gedrag.
