Het concept van “lofprijs” kwam vanuit het verre oude Griekenland naar de moderne wereld, toen mensen nog steeds de goden aanbaden. Natuurlijk heeft de betekenis van het woord zelf al enkele veranderingen ondergaan, maar om beter te begrijpen wat de betekenis van het concept is, is het noodzakelijk om terug te keren naar de wortels.
Oude Griekse riten
De cultus van de god Dionysus, de beschermheilige van wijn en plezier, verscheen met de verspreiding van wijngaarden in het oude Griekenland. De Grieken organiseerden aan het einde van de druivenoogst een groot feest, vergezeld van wijn, plezier en orgieën. Bij zulke "evenementen", waar niet iedereen was toegestaan, werden liederen gezongen ter ere van Dionysus, werden er sketches gespeeld en werden er offers gebracht aan God. Volgens de Grieken werd dit alles uitsluitend gedaan om de godheid te sussen en volgend jaar een goede druivenoogst te krijgen.
De lofliederen, die werden uitgevoerd door verklede saters, werden lof genoemd. De lof werd uiteindelijk de basis in de ontwikkeling van de Griekse tragedie. Verscheen ook hetzelfde genre van literatuur, dicht bij het moderne begrip van odes.
De dichter-muzikant Arion introduceerde het poëzie-genre in de poëzie in de 7e eeuw voor Christus. Omdat zijn werk praktisch onafscheidelijk is van muziek, bleven de lofprijzingen in die tijd vooral een muziekstuk. In de 5e eeuw voor Christus lof begint een dramatisch beeld te krijgen. De dichter Bacchillides schrijft een soortgelijk werk in de vorm van een dialoog, die gepaard gaat met begeleiding en koorzang tussen delen.
Renaissance prijst
In de Renaissance, toen kunstenaars probeerden de voorbeelden van de oude cultuur nieuw leven in te blazen, was de lof van het genre geen uitzondering in dit proces.
Opvallend waren de pogingen van Italianen. Zo schreef de dichter en priester Girolamo Baruffaldi het werk "The Triumph of Bacchus", waarin de auteur de hoofdpersoon prijst en zijn verdiensten overdreven beschrijft.
Minder opvallend zijn de werken in het prairie-genre van Duitse dichters die naar anacreontica neigen - liefde, speelse poëzie over een zorgeloos leven, waarvan de ouder de oude Griekse dichter Anacreont is. Het is niet verwonderlijk dat de Italianen de meest succesvolle ervaring hadden met het doen herleven van lofprijzingen. Zoals u weet, werd hier de eerste opera genaamd "Daphne" geboren, die ook zijn oorsprong vond in de lof. Omdat het lofgenre muzikale en theatrale elementen combineerde.
