Farizeïsme in moderne zin is een synoniem voor hypocrisie en hypocrisie. Niet elke persoon in wiens woordenschat het gegeven woord heeft, kent de geschiedenis van de oorsprong ervan. En het is afkomstig uit het oude Judea.
De Farizeeër sekte verscheen in de II eeuw voor Christus. Sommige joden, die het niet eens waren met bepaalde bepalingen van de leer van de leer van het jodendom, creëerden hun eigen religieuze en filosofische scholen. Aanvankelijk was het woord 'Farizeeër', wat letterlijk 'gescheiden' betekent, een aanstootgevende bijnaam. Maar na verloop van tijd begon het met respect te worden uitgesproken. De Farizeeën zagen de weg naar de redding van hun volk door de verering van alle tradities, het naleven van de riten die van generatie op generatie werden doorgegeven - de 'mondelinge wet', die zichzelf contrasteerde met de wet die in de Thora is geschreven.
Tegen de tijd van Jezus Christus was het een machtige sekte, maar de beweging degenereerde al - de Farizeeën werden fanatici en casuïsten. Jezus besprak veel met hen. Hij hekelde de Farizeeën door te prediken die ze zelf niet vervulden, omdat ze geloofden dat ze rechtvaardig waren. In hoofdstuk 12 van het evangelie van Lucas stelt Jezus Farizeïsme gelijk aan huichelarij: "Ondertussen, toen duizenden mensen bijeenkwamen, zodat ze elkaar verdrongen, begon Hij eerst tegen zijn discipelen te zeggen: pas op voor het zuurdeeg van Farizeeën, dat is hypocrisie." In feite is het moderne begrip van het farizeïsme voornamelijk op deze woorden gebaseerd. Ironisch genoeg werd het christendom, ooit verweten aan alle hypocrieten, in de middeleeuwen de dominante religie in Europa en kreeg het zelf een Farizeeër karakter, wat resulteerde in het fenomeen van de Reformatie, dat het formalisme, de externe vroomheid en hypocrisie van de predikanten van de katholieke kerk ontkende.
Op dit moment is Farizeïsme een formele benadering van moraliteit, een negatieve kwaliteit van persoonlijkheid die wordt gekenmerkt door hypocrisie en hypocrisie. De essentie bestaat uit een rigoureuze, maar niet waarachtige, maar opzichtige, formele uitvoering van de regels van moraliteit. Volgens de Farizeeër komt moraliteit neer op het blindelings volgen van een ritueel dat zijn ware achtergrond al heeft verloren. Het farizeïsme, als de personificatie van externe moraal, wordt tegengewerkt door interne moraliteit en persoonlijke overtuigingen.
