Een ceremonieel portret is een kenmerk van de hofcultuur. Zijn belangrijkste taak is niet alleen om overeenkomsten over te brengen, maar ook om de klant te verheffen, die meestal een hooggeplaatste speciale of zelfs monarch was.
![Image Image](https://images.culturehatti.com/img/kultura-i-obshestvo/22/chto-takoe-paradnij-portret.jpg)
Kenmerken van het paradeportretgenre
Ceremoniële portretten waren wijdverbreid aan het hof. Ze verheerlijkten koninklijke personen en hun vertrouwelingen. In de regel werd een persoon in volle groei afgebeeld, staand of zittend op een paard. De achtergrond was meestal een landschap of architectonische structuren. De kunstenaar richtte zich allereerst op de sociale rol van zijn model. Bovendien vervaagden haar spirituele kwaliteiten vaak naar de achtergrond. Een van de onderscheidende kenmerken van het ceremoniële portret is de theatrale houding van het personage, het beeld van talloze regalia en de prachtige omgeving.
Voorportret in het werk van Levitsky
In Rusland valt de bloeitijd van de ceremoniële portretkunst in de tweede helft van de 18e eeuw. De grootste vertegenwoordiger van het genre was Dmitry G. Levitsky. Een van de beste werken van de kunstenaar, evenals een van de meest ongebruikelijke ceremoniële portretten in de wereldkunst, was 'Portret van Prokofy Akinfievich Demidov'.
Tegen de achtergrond van de zuilen van het Onderwijshuis, waarvan hij een van de beheerders was, is een bekende filantroop afgebeeld. Tegelijkertijd is Demidov zelf gekleed in een kamerjas, vertrouwt hij op een gieter en wordt hij omringd door kamerplanten. Levitsky zegt hier dat zijn held net zo goed zorgt voor weeskinderen uit het weeshuis als voor zachte kamerplanten.
Dit genre moet ook een reeks portretten bevatten van leerlingen van het Smolny-instituut voor adellijke maagden. Charmante jongeren worden afgebeeld tijdens optredens op het theaterpodium, maar ook tijdens studies in wetenschap en kunst. Deze serie is een nieuwe versie geworden van het ceremoniële portret voor Rusland - het zogenaamde "portret in de rol", waarbij het onderwerp van het beeld niet echt is, maar een dramatisch theatraal leven.