Het woord "prelude" komt van het Latijnse praeludo. Het betekent 'ik ga binnen'. Prelude is een oud muziekgenre dat gemakkelijk kan worden aangepast aan de eisen van die tijd.
De oorsprong van Prelude
Prelude ontstond halverwege de vijftiende eeuw. Aanvankelijk was het een kleine muzikale (meestal instrumentale) inleiding tot een grotere compositie. Ervaren muzikanten gaven vaak de voorkeur aan improvisatie in plaats van vooraf voorbereide preludes.
Zo'n introductie maakte het voor de uitvoerder mogelijk om zichzelf te bewijzen, zijn vindingrijkheid en muzikaliteit te tonen. Honderd jaar lang is de opmaat van zo'n optioneel improvisatiefragment veranderd zonder een definitief begin en einde tot een klein muziekstuk dat improvisatie en geïmproviseerde al heeft voorkomen. Dergelijke preludes in de achttiende eeuw openden suites en opera's in Frankrijk.
Johann Sebastian Bach was de eerste componist die een zekere muzikale onafhankelijkheid naar het prelude-genre bracht, los van de grote genres. Hij creëerde een hele reeks kleine muziekstukken waarin preludes en fuga's werden gecombineerd tot stabiele paren. In de fuga werd een muzikaal thema gelegd, passend bij de kanunniken, en in de prelude werd hetzelfde thema vrijer gepresenteerd. Fuga is een stoere muzikale vorm waarin een muzikaal thema ontstaat met polyfonie of polyfonie. In een engere, meer vertrouwde zin kan worden gezegd dat de canon van het zingen een fuga is, omdat hetzelfde thema erin wordt herhaald met variaties, die weerkaatst in verschillende fragmenten van een muziekwerk, enzovoort.
Bachs "goed gehumeurde klavier" werd een echte encyclopedie van voorspel. In dit werk worden allerlei van dit muzikale toneelstuk gepresenteerd - plechtig, treurig, snel, langzaam, schokkerig en versmolten. In feite vertrouwden de meeste componisten van een latere tijd in hun onderzoek op het werk van Bach.
