Het woord 'ouverture' uit het Frans vertaalt zich letterlijk als 'inleiding'. In muziek verwijst deze term naar een klein orkeststuk dat wordt uitgevoerd vóór een muzikale uitvoering. Dit deel is als een opmaat naar het hoofdspektakel.
Ouverture waarde
Overture is ontworpen om een groot muziekstuk te openen. In de moderne interpretatie is dit het begin van de compositie. Haar taak in de taal van de muziek is om de kijker kennis te laten maken met de toekomstige uitvoering, om de juiste sfeer te creëren. De eerste seconden van het spelen van muziek zetten de toon voor alle volgende acties op het podium. De ouverture kan erg kort of lang zijn. Soms klinkt het langer dan het hoofdgedeelte van de opera. In dit geval kan de ouverture worden uitgevoerd als een apart muziekstuk.
Er is een Franse en Italiaanse ouverture. Ze verschillen in geluidstempo. Voor Italianen klinkt de introductie snel, wordt het middelste gedeelte langzaam gespeeld en komt de finale weer op gang. De Fransen hebben het tegenovergestelde.
Sommige auteurs speelden ouvertures uit een opera die het publiek nog niet had gehoord. Johann-Strauss Jr. en Richard Wagner gebruikten de techniek van het samenvatten of aankondigen van de verdere actie van een muzikale compositie. Componisten uit de 19e eeuw creëerden concert ouvertures. Dit waren volledig onafhankelijke composities die werden uitgevoerd door een apart programma. Berlioz, Shostakovich, Khachaturian, Glazunov en Mendelssohn experimenteerden op dit gebied. Ze schreven ouvertures voor feesten, vakanties, recepties. Hun creaties werden enthousiast onthaald door het publiek.
