Het lied van het Britse rocktrio MUSE erkende het Vaticaan. Het lied Uprising werd opgenomen in de lijst met werken 'die de harten van welwillende mensen kunnen bereiken'. Wie is de maker van dit werk?
Dit gebeurde in december 2009. Het Vaticaan heeft een lijst met muziekcomposities gepubliceerd die de harten van mensen zeker zullen raken. Verrassend genoeg bevatte deze lijst een rocknummer.
Nieuwsgierige mensen zouden natuurlijk graag willen weten wat voor soort werken het Vaticaan op zijn lijst heeft staan. Met de verandering van de paus werd deze vertrouwdheid echter problematisch.
Alleen het feit dat het in de lijst van het nummer "Uprising" (Uprising) van de Britse groep "MUSE" staat, is met zekerheid bekend. De auteur van de tekst en muziek van het lied is Matthew Bellamy, de vaste auteur van de composities van deze groep.
Zelden erkent het Vaticaan officieel liedjes geschreven door rockmuzikanten. Zo'n eer moet verdiend worden. Matthew Bellamy heeft nooit de hoogste erkenning van zijn werk gezocht. Hij schrijft traditioneel alleen over wat hem echt opwindt.
Op het gehoor
Matt is niet bekend met muzieknotatie. Hij speelt zijn geliefde Rachmaninov en pikt 'op het gehoor'. Componeert ook op het gehoor muziek. Deze muzikant repareert nooit iets en benadert de zaak filosofisch. Meestal zegt hij dit: als je iets waardevols hebt gecomponeerd, zal het nooit worden vergeten.
Muziek die Matt niet is vergeten, wordt noodzakelijkerwijs geëerd met zijn gedichten. De gedichten die hij schrijft zijn geweldig! Eerlijk gezegd is dit echte poëzie.
Stadia
In juni van dit jaar werd Matthew veertig. Bellamy raakte op 13-jarige leeftijd echt geïnteresseerd in muziek. Ooit gaf hij de voorkeur aan uitsluitend grunge, maar nu begon hij de klassiekers te begrijpen.
Genius is ook een man
Velen zouden zeker in de rockmuzikant, voor wie het Vaticaan niet onverschillig was, allerlei aspiraties voor goedheid willen zien. Speciaal voor deze mensen moet worden opgemerkt dat Matt Bellamy nooit drugs heeft gebruikt en nog steeds trouw is aan de instructies van zijn moeder.
Ook had hij nooit illusies over zijn geliefde en wat hij aan het doen was. Matt weet zeker dat hij er, zonder alle instrumenten die hem vergezellen, nogal vreemd uitziet en op een schreeuwende maniak lijkt.
Laten we rock gaan spelen
"MUSE" is geboren uit de gemeenschap van talloze schoolteams waarin de muzikanten van deze groep speelden. Daar speelden ze keihard.
Op school was Matt constant verliefd op iemand. De meisjes beantwoordden niet, hoewel hij klaar was voor heroïsche daden, tot verschillende offers.
Dominic Howard, "MUSE" -drummer, herinnert zich de tijd dat Matt, in plaats van naar een repetitie te gaan, wel ergens alleen zou kunnen zitten, in tranen over een andere romantische tegenslag. Ik moest hem zoeken en bij zinnen brengen. 'Maak je klaar, ' zei House tegen Matt, 'laten we rock gaan spelen!'
Sommige meisjes noemen Bellamy nog steeds een 'kleine nachtmerrie'. Nou ja, hij is klein (170 cm), onhandig, met een grappige gang, onhandige bewegingen en tanden, waarop beugels huilen. Pooch, in één woord. De buitenkant is niet eens nul, maar tot op zekere hoogte min.
Maar! Het is de moeite waard om het nader te bekijken. Een subtiele, mysterieuze glimlach van de Mona Lisa, ongelooflijk schone blauwe ogen en
handen. Handen waarover je gedichten en odes kunt schrijven.
Oh deze handen
Veel MUSE-fans geven toe verliefd te zijn geworden op Matt Bellamy. Ja, handen zijn ongetwijfeld zijn belangrijkste schat! Matt zorgt voor ze als een oogwenk.
Hij beschermt zijn gezicht niet, in tegenstelling tot zijn handen - eens (in april 2004) stopte hij zijn bovenlip met de hals van een gitaar. Ze zeggen dat Bellamy niet stopte met spelen totdat er een plas bloed onder zijn voeten stroomde. Matt leed toen alleen omdat de hechtingen in het ziekenhuis lange tijd pijn deden en hij niet kon praten. De littekens blijven natuurlijk nog steeds bestaan. Nu vallen ze nauwelijks op.
Raadsels
Maak je geen zorgen over de vraag waar deze stem vandaan komt, deze muziek. Waar kan ik vuur, lucht, storm verbergen? In feite, waar?! Hij is zo dun en klein dat zijn ziel niet begrijpt wat er aan vasthoudt! Als je erop blaast, vliegt hij weg.
Het bleek dat de vraag geen antwoord had. Dat is niet alles. Zelfs Matt zelf kan niets verklaren. Hij zegt dat hij bang is om iets in zichzelf te zoeken - opeens hoe hij, als hij een oplossing heeft gevonden, alles wat hij bezit van de ene op de andere dag zal verliezen. Nou, hij heeft gelijk, ze maken geen grapjes met zulke dingen. Als je van bovenaf wordt 'geleid' (en ze leiden hem), moet je je neus niet steken in de zaken van de wijzen.
Dus deze kleine poep gaat het podium op, pakt een gitaar of raakt de toetsen aan, en
Verandert in een sjamaan. Hij wordt een superwezen, die de menigte met een handgebaar opdringt. Onherkenbaar getransformeerd, schijnt en brandt. De menigte zingt samen met hem en steekt zijn handpalmen uit, alsof hij warm wil blijven in zijn stralen.
Zijn stem
Matt's zang geeft het "MUSE" -geluid de volledigheid en als geen ander. Deze stem kan niet worden verward met een andere. Dominic zei dat Matthew ooit, toen hij zijn stem in de opname hoorde, bang voor hem was. De man kon er lange tijd niet aan wennen, dat het zijn stem was, omdat hij zelf op een andere manier hoort.
Een interessant punt: in de kindertijd verschilde Bellamy niet in vocale gegevens. Op dertienjarige leeftijd gebeurde er een wonder - met een leeftijdsgebonden mutatie kreeg Matt van nature een muziekinstrument met grote kracht.
Hij heeft unieke ligamenten, dat weet iedereen. Soms lijkt het alsof ze een levend wezen zijn dat afzonderlijk, autonoom bestaat. 'Het lijkt niet alsof ik zing, maar mijn innerlijke stem', klaagt Matt.
Dat klopt, dat is het! Neem bijvoorbeeld het geweldige vermogen van Matt om te springen en te dansen tijdens concerten, terwijl je gelijkmatig ademt. Verrassend en over het algemeen onmogelijk, maar waar. Bellamy maakt meestal grappen over al het enthousiasme voor zijn vocale gegevens.
