De Italiaanse regisseur Federico Fellini is een erkende meester en klassieker van de wereldcinema. Hij slaagde erin de eigenaar te worden van vijf Oscar-beeldjes, en tot op de dag van vandaag is dit een record. De creativiteit van deze geweldige meester veranderde het idee van cinema en zijn mogelijkheden.
Fellini in de kindertijd en jeugd
Federico Fellini werd geboren in 1920 in de badplaats Rimini in een arm reizend handelsfamilie. Op zevenjarige leeftijd werd Federico student aan de kloosterschool. En toen hij zeventien was, ging hij naar Florence en kreeg hier een baan als cartoonist bij Uitgeverij Febo. Zijn verdiensten waren bescheiden, maar hij kon het volkomen doen zonder de hulp van zijn vader en moeder.
Een jaar later verhuisde Fellini naar Rome, waar hij grappige karikaturen voor kranten bleef tekenen - veel lezers vonden ze leuk. En in Rome ging Fellini naar de rechtenfaculteit van de Nationale Universiteit. Maar hij wilde eigenlijk geen advocaat zijn, het belangrijkste doel was anders - om uitstel van legerdienst te krijgen.
Fellini tijdens de oorlog
Tijdens de Tweede Wereldoorlog bewees Fellini zich als scenarioschrijver voor radioshows. In 1943 hoorde je op een Italiaanse radio grappige programma's over een fictief paar geliefden - Chico en Pauline. Scenario's voor deze programma's hebben alleen Fellini gemaakt. Eens werd hem aangeboden om deze verhalen te filmen, en hij ging akkoord. Een van de actrices die bij dit project betrokken was, was de mooie Juliet Mazina. De toekomstige filmmaker hield echt van dit meisje en al op 30 oktober 1943 formaliseerden ze hun relatie.
In maart 1945 werd een zoon geboren in de familie Fellini, er werd besloten hem te noemen, evenals zijn vader - Federico. Helaas was de baby erg slecht in gezondheid en stierf enkele weken na de geboorte. Het echtpaar had geen andere kinderen. Maar dit weerhield hen er niet van om vijftig jaar samen te wonen. Dat wil zeggen, Juliet was de enige vrouw van de regisseur en hij beschouwde haar zeker als zijn muze.
Van groot belang voor Fellini's carrière was zijn kennismaking met de Italiaanse regisseur Roberto Rossellini (deze kennismaking gebeurde ook tijdens de oorlogsjaren). Fellini creëerde het script voor zijn film 'Rome - een open stad'. De tape werd uitgebracht in 1945 en maakte de makers meteen beroemd. Het werk van Fellini werd zeer hoog gewaardeerd; hij ontving zelfs een Oscar-nominatie. Tegenwoordig wordt de film "Rome - een open stad" beschouwd als een levendig voorbeeld van het Italiaanse neorealisme.
Eerste films
In 1950 werd Fellini voor het eerst vermeld in de aftiteling als regisseur. De film "Lights of Variety", samen met Alberto Lattuada, kreeg overwegend positieve recensies van critici.
Vervolgens voerde Fellini de films "The White Sheikh" (uitgebracht in 1952) en "Mama's Sons" (1953) uit. Ze houden tot op zekere hoogte vast aan de neorealistische traditie, maar tegelijkertijd zijn er voor deze richting ongebruikelijke eigenschappen te vinden, bijvoorbeeld een afwijking van de lineaire structuur van het verhaal, fixatie op bepaalde interessante details.
Een echte hit was de volgende foto van Fellini genaamd "The Road" (1954). Ze bracht zowel hem als zijn vrouw Juliet Mazina, die hier de hoofdrol speelde, bekendheid over de hele wereld en de gekoesterde Oscar-beeldjes.
Fellini's werk van 1955 tot 1990
In 1955 maakte Fellini de film "Fraud", in 1957 - "Nights of Cabiria" en in 1960 - het legendarische "Sweet Life" (La Dolce Vita). Velen beschouwen deze film terecht als het toppunt van de creativiteit van de regisseur. Hier wist hij het leven te laten zien als een soort wonder, vol prettige momenten die hij wil proeven als een bedwelmende zoete drank. Hoewel de film in eerste instantie in Italië werd bekritiseerd, met name voor de openhartige stripteasescène. Het is ook interessant dat er in "Sweet Life" een held is wiens achternaam een begrip is geworden - we hebben het over de fotograaf Paparazzo.
Fellini's volgende filmmeesterwerk heette Eight and a Half. Het werd uitgebracht in 1963 en werd echt innovatief. Op deze tape ging de Italiaanse regisseur door met het bewerken van experimenten, moedig genoeg voor zijn tijd. Met andere woorden, Fellini was een van de eersten die de techniek van de bewustzijnsstroom in de cinema gebruikte.
Beginnend met de film Juliet and Perfume (1965), schiet Fellini uitsluitend in kleur. Begin jaren zeventig probeerde de Italiaanse regisseur zijn herinneringen aan jeugd en jeugd te heroverwegen in drie films: de semi-documentaire komedie "Clowns", die niet door het grote publiek werd gewaardeerd, maar ook in de films "Rome" (1972) en "Amarcord" (1973). Amarkord is misschien wel het meest gepolitiseerde werk van de meester. In deze film worden de realiteit van het fascistische Italië van de jaren dertig getoond door de ervaringen van de hoofdpersoon - een vijftienjarige tiener genaamd Titta.
In de jaren tachtig nam de regisseur geluidsbanden af als "En het schip vaart …", "Stad van de vrouwen", "Ginger en Fred", "Interview". In deze films worden motieven herhaald die Fellini al op de een of andere manier heeft aangeraakt. Maar geen van hen behaalde succes dat vergelijkbaar was met het succes van La Dolce Vita. Bovendien is de regisseur in dit decennium veel bekritiseerd omdat hij zichzelf citeerde en zich losmaakte van de realiteit.
Fellini maakte in 1990 zijn laatste film "Voices of the Moon". Hier liet de regisseur het publiek de wereld zien door de ogen van een vriendelijke gekke man die net het psychiatrisch ziekenhuis had verlaten.
