Nietzsche zelf beschouwde zichzelf niet als filosoof, althans tot de laatste jaren van zijn leven. Hij had een innerlijke behoefte om de vruchten van dit begrip te begrijpen en met mensen te delen. Nietzsche's eigen opvattingen over veel dingen veranderden in de loop van de jaren, maar hij drukte ze altijd zeer figuurlijk en onconventioneel uit, waarbij hij zich helemaal niet tot autoriteit beperkte. Schopenhauer en Wagner beïnvloedden zijn opvattingen, maar Nietzsche stapte in de beweging van zijn gedachten gemakkelijk over zijn onder de indruk zijnde ideeën en ontwikkelde ze naarmate zijn eigen bewustzijn veranderde.
Het begin van de biografie
Friedrich Nietzsche werd geboren op 15 oktober 1844 in het Duitse dorp Röcken, 30 kilometer van Leipzig. De vader van de toekomstige filosoof was een Lutherse predikant, maar hij stierf toen Frederick 5 jaar oud was. De opvoeding van de zoon en zijn jongere zus was de moeder van Francis Ehler-Nietzsche. Op 14-jarige leeftijd gaat Friedrich naar de Pfort-school. Het was een zeer bekende school, die een uitstekende opleiding heeft gegeven. Onder de afgestudeerden bijvoorbeeld naast Friedrich Nietzsche zelf, de beroemde wiskundige August Ferdinand Möbius en de Duitse kanselier Theobald von Betman-Holweg.
In 1862 schreef Frederick zich in aan de Universiteit van Bonn, maar werd al snel overgeplaatst naar Leipzig. Onder de redenen voor de verandering van universiteit speelde Friedrichs complexe relatie met medestudenten een belangrijke rol. In Leipzig liet Nietzsche opmerkelijk academisch succes zien. Zo opmerkelijk dat hij, een student die zijn studie nog niet had afgerond, werd uitgenodigd om Griekse filologie te doceren aan de Universiteit van Basel. Dit is nooit gebeurd in de geschiedenis van Europese universiteiten.
In zijn jeugd droomde hij ervan priester te worden, net als een vader, maar in zijn universiteitsjaren veranderde zijn visie op religie in militant atheïsme. Ook de filologie trok al snel de jonge Nietzsche aan.
In het jaar van het begin van zijn onderwijscarrière sloot Nietzsche vriendschap met de beroemde componist Richard Wagner. Wagner was bijna dertig jaar ouder dan Nietzsche, maar ze vonden al snel een gemeenschappelijke taal en bespraken verschillende kwesties die hen beiden interesseerden: van de kunst van het oude Griekenland tot de filosofie van Schopenhauer, waar beiden gepassioneerd over waren, en gedachten over de wederopbouw van de wereld en het herleven van de Duitse natie. Wagner beschouwde zijn componeerwerk als een manier om zijn visie op het leven en de structuur van de wereld uit te drukken. Nietzsche en Wagner kwamen heel dicht bij elkaar, maar deze vriendschap duurde maar drie jaar. In 1872 verhuisde Wagner naar een andere stad en werden zijn relaties met Nietzsche koeler. Hoe verder, hoe meer ze hun begrip van de structuur van de wereld en de zin van het leven scheidden. In 1878 sprak Wagner slecht over het nieuwe boek van Nietzsche en noemde het een trieste manifestatie van geestesziekte. Dit leidde tot een definitieve pauze. Enkele jaren later publiceerde Nietzsche het boek "Case Wagner", waarin hij de kunst van een voormalige vriend ziek noemde en niet voldoet aan de eisen van de schoonheid.
Leger
In 1867 werd Nietzsche opgeroepen voor het leger. Hij zag de dienstplicht niet als een tragedie, maar was integendeel eerder blij met hem. Hij hield van de romantiek van militaire avonturen en de mogelijkheid van het uiten van kracht, strikte discipline en een korte, precieze formulering van orders. Nietzsche onderscheidde zich nooit door zijn gezondheid en de legerdienst ondermijnde zelfs het weinige dat in zijn lichaam zat. Na een onvolledig dienstjaar bij het ruiterartillerie-regiment raakte hij ernstig gewond en kreeg hij de opdracht. Toen de Frans-Pruisische oorlog twee jaar later uitbrak, ging Frederik echter vrijwillig naar het front, ondanks zijn eigen afstand van het Pruisische staatsburgerschap terwijl hij zich inschreef voor lesgeven aan de Universiteit van Bazel. De filosoof werd meegenomen door de oppasser van het veldhospitaal.
Deze keer zag Nietzsche de bloedige realiteit van oorlog. Hij heroverwoog zijn houding ten opzichte van oorlogen enorm, die hij echter tot het einde van zijn leven als een drijvende kracht voor vooruitgang beschouwde. "Heb de wereld lief als middel voor nieuwe oorlogen", schreef hij later in zijn beroemde boek "Zoals Zarathustra zei."
Ziekten en vervroegd pensioen
Gezondheidsproblemen begeleiden Friedrich Nietzsche sinds zijn jeugd. Hij erfde een zwak zenuwstelsel. Op 18-jarige leeftijd kreeg hij ernstige hoofdpijn. Het trauma tijdens de eerste periode van het leger en difterie, dat hij opliep in de oorlog, leidde tot de uiteindelijke vernietiging van zijn lichaam. Op zijn dertigste was hij bijna blind; hij werd gekweld door vreselijke hoofdpijn. Nietzsche werd behandeld met opiaten, wat leidde tot ernstige spijsverteringsproblemen. Als gevolg hiervan ging Nietzsche in 1879, terwijl hij nog erg jong was, om gezondheidsredenen met pensioen. De universiteit betaalde hem een pensioen. Nietzsche worstelde de rest van zijn leven met ziekten, maar toen hij met pensioen ging, kon hij meer tijd besteden aan het begrijpen van het leven en alles om hem heen.
In feite hielpen slechte gezondheid en ziekten Friedrich Nietzsche om te worden wat de geschiedenis hem kent - een filosoof die een doorbraak maakte in het begrijpen van de wereld.
Creativiteit en een nieuwe filosofie
Nietzsche was van beroep filoloog. Zijn boeken zijn geschreven in een lettergreep die heel anders is dan de heersende presentatiestijl van filosofische leringen. Vaak drukte Nietzsche zijn gedachten uit met aforismen en poëtische strofen. Een vrije houding ten opzichte van de presentatiestijl heeft lange tijd als obstakel gediend voor de publicatie van werken van de jonge Nietzsche. Uitgevers weigerden zijn boeken te drukken, niet begrijpend waartoe ze behoren.
Nietzsche werd beschouwd als een grote nihilist. Hij werd ervan beschuldigd de moraal te ontkennen. Hij schreef over het verval van kunst en de zelfvernietiging van religie. Hij beschuldigde de wereld van onderdompeling in muisgedoe, van de zinloosheid van het zijn. Nietzsche zag in deze verschijnselen echter niet het einde van de beschaving. Integendeel, in zijn geest opent alles wat oppervlakkig en kunstmatig is in het leven de mogelijkheid van de verschijning van een superman, iemand die alles wat overbodig is kan laten vallen, boven de massa uitstijgt en de waarheid ziet.
"Echt, de mens is een vuile stroom. Je moet een zee zijn om een vuile stroom te ontvangen en niet onrein te worden.
Kijk, ik leer je over de superman: hij is de zee waar je grote minachting kan verdrinken."
De werken van Nietzsche, geschreven door een aforistische en gemakkelijke lettergreep, kunnen echter niet gemakkelijk leesbaar worden genoemd. Zijn gedachte schiet vaak in een razend tempo en het is moeilijk om zijn conclusies bij te houden, zonder te stoppen of te begrijpen. Nietzsche wist zelf dat hij niet snel begrepen zou worden: 'Ik weet maar al te goed dat ik daar op de dag dat ze me beginnen te begrijpen, geen profijt van zal hebben.'
'Dat zei Zarathoestra'
In 1883 werd het eerste deel van Nietzsches filosofische roman 'So Said Zarathustra' gepubliceerd. Het boek vertelt over het leven van een dolende filosoof die zichzelf Zarathustra noemt ter ere van de oude Perzische profeet. Door de lippen van Zarathustra spreekt de auteur zijn gedachten over de plaats van de mens in de natuur en de zin van het leven. In de roman 'So Said Zarathustra' zingt hij van mensen die hun eigen weg lopen, zonder achterom te kijken, niet naar het slachtoffer. 'Alleen de superman kan gemakkelijk de eindeloze terugkeer van de eens ervaren, inclusief de meest bittere minuten, accepteren.' Nietzsche betoogde dat de superman een nieuw evolutiestadium is dat evenzeer verschilt van de moderne mens als van de aap. Nietzsche contrasteert zijn boek met zijn achterhaalde, naar zijn mening, joods-christelijke moraal.
In dit boek, waarvan het laatste deel na de dood van de filosoof werd gepubliceerd, presenteerde Nietzsche de kern van zijn gedachten over de structuur van de wereld. Hij zette vraagtekens bij de huidige normen van moraliteit, kunst, sociale relaties. Het aforisme van de presentatie van de roman stelt lezers in staat om veel citaten uit Nietzsche te vermoeden, nieuwe betekenissen erin te vinden en nieuwe niveaus van waarheid te ontdekken.
Persoonlijk leven van Friedrich Nietzsche
Het boek "So Said Zarathustra" Nietzsche begon te schrijven onder invloed van zijn kennis met de Russische en Duitse schrijver Lou Salome. Haar vrouwelijke charme en haar flexibele geest veroverden Nietzsche. Hij stelde haar tweemaal voor, maar beide keren kreeg hij een weigering en een aanbod van oprechte vriendschap als tegenprestatie.
Nietzsche is nooit getrouwd geweest. Zijn hele leven werkte zijn relatie met vrouwen niet. Met slechts twee van hen was hij zelfs voor een korte tijd gelukkig. En dit waren prostituees.
Nietzsche heeft zijn hele leven een tedere relatie met zijn moeder onderhouden, maar men kan niet zeggen dat ze hem altijd heeft begrepen. Ik nam het zoals het is. Hij had een zeer moeilijke relatie met zijn zus Elizabeth, die haar hele leven aan hem wijdde en zijn familie verving. Ze publiceerde al zijn boeken die de afgelopen jaren zijn geschreven. In veel boeken introduceerde ze echter haar eigen redactie - in overeenstemming met haar begrip van filosofie.
Friedrich was verliefd op de vrouw van Wagner en later in Lou Salom, maar beide hobby's leidden niet tot een relatie.
