In de afgelopen 20 jaar is er een groeiende interesse in de Oudnoorse cultuur waargenomen in de samenleving. Eddiaanse mythen, in tegenstelling tot Griekse - bestudeerd, zelfs op school, trokken velen aan door de charme van nieuwigheid. Bijgedragen aan deze interesse en het fantasiegenre. In lijn met de passie voor Scandinavische mythologie ontstond er interesse in runen.
Runen zijn Oudnoors geschriften. De Noormannen van het voorchristelijke tijdperk kenden noch perkament, noch bovendien papier. De letters werden aangebracht op hout, steen, metalen voorwerpen, daarna zeiden ze niet te "schrijven", maar om "de runen te snijden". Hieraan gekoppeld is de hoekige vorm van de runen - tekens die bestaan uit rechte lijnen die zich onder verschillende hoeken bevinden.
Aan de oorsprong van het schrijven wekte juist het idee om informatie te bewaren niet in de vorm van tekeningen die specifieke beelden uitbeelden, maar in de vorm van tekens die abstracte concepten overbrengen, bewondering vermengd met angst. Het leek hekserij te zijn - elk geschreven woord leek een spreuk. Dus de letters "veranderden" in magische tekens, er ontstond runenmagie.
Runen als een heidense traditie
Runeninscripties op heilige stenen, wapens en andere artefacten uit het Vikingtijdperk zijn een belangrijk onderdeel van de Noorse geschiedenis en cultuur. Tegen hun studie, en ook tegen wetenschappelijk onderzoek op het gebied van geschiedenis of culturele studies, heeft de orthodoxe kerk nooit bezwaar gemaakt. Bezwaren ontstaan wanneer moderne mensen runen op dezelfde manier beginnen te zien als de oude Noormannen - in hun magische aspect, en zelfs degenen die zichzelf als christenen beschouwen, doen het.
Sommige runen zijn direct gerelateerd aan de goden van het Oud-Noorse pantheon: Ansuz - met Odin, Inguz - met Freyr, Teyvaz - met Thur. Het gebruik van dergelijke runen (bijvoorbeeld bij talismannen) betekent eigenlijk aanbidding van heidense goden. Een christen mag dit niet fundamenteel doen, dit is een directe schending van het gebod dat alleen aan de Ene God openbaart:
.
