Het lijkt erop dat in onze tijd, waarin iedereen voor zichzelf is, de uitdrukking van gevoelens als medelijden en mededogen niet in de mode is. En ze worden alleen gezien als een manifestatie van zwakte - ze zouden het behalen van het gestelde doel verstoren en alle hoop op succes tenietdoen.
![Image Image](https://images.culturehatti.com/img/kultura-i-obshestvo/53/nuzhno-li-sostradanie.jpg)
Jammer is een slecht gevoel, zeggen velen. Zo'n misvatting mag in geen geval uw levensprincipe worden. Er zijn concepten zoals morele normen die een persoon onderscheiden en superioriteit geven over de hele levende wereld op aarde. In feite zijn het niet alleen de hersenen met een ontwikkeld intellect die een persoon van een dier onderscheiden. Mededogen maakt ons tot echte mensen, geen zakelijke haaien. Een normaal persoon zal nooit onverschillig kijken naar het lijden van anderen. Geniet bovendien van het verdriet van anderen en bouw je geluk daarop op. Om een helpende hand te bieden aan de behoeftigen - is dit een teken van lafheid? Het is eerder een manifestatie van de mensheid. Ieder van ons had soms compassie nodig. De dood van een geliefde, ongelukkige liefde, het mislukken van toelating tot de universiteit: op zulke momenten is het belangrijk dat iemand helpt, vrolijk maakt met een warm woord, meedoet. Is het zo moeilijk? Het vermogen om met anderen te sympathiseren helpt een persoon om hun acties ten opzichte van anderen goed te analyseren. Iemand die in staat is om met de pijn van iemand anders mee te voelen, zal nooit gemeenheid jegens zijn naaste begaan. Je kunt stoer zijn, volhardend naar het beoogde doel gaan en geen emoties uitstralen. Dit betekent echter niet dat je de rest verdomd moet schelen en hun gevoelens moet vertrappen. In elke situatie is het belangrijk om een persoon te blijven, alleen dan kun je echt gelukkig worden. Onverschilligheid maakt ons tot ongevoelige afgoden die vreemd zijn aan alle gevoelens. Stel je voor dat iedereen zo'n schijn van een man zal zijn, wat zal onze wereld dan worden? Mensen zullen, net als machines, alleen hun plichten vervullen en hun gevoelens negeren. Zonder mededogen zal er geen liefde of vreugde zijn … niets dat ons leven echt vol en rijk maakt.