Schoonheid kan zo anders zijn: de schoonheid van geluid, woord, beeld, geur. Maar elk type schoonheid is verenigd door een aantal gemeenschappelijke kenmerken - het moet harmonieus, evenwichtig zijn en door één enkele, complete worden waargenomen.
Wat is schoonheid? Waarom, wanneer we vanuit ons standpunt naar iets kijken, begint het mooie hart van een persoon sneller te kloppen en komen er tranen in zijn ogen? Waarom, ondanks het feit dat de canons van schoonheid herhaaldelijk zijn veranderd, er nog steeds dingen zijn waarvan de schoonheid als absoluut wordt beschouwd voor elke cultuur en elk moment? Zelfs in de oudheid werd schoonheid geassocieerd met spiritualiteit, dat wil zeggen, de hoogste mate van begrip en inzicht, de gematerialiseerde betekenis van het universum (Socrates zei dat schoonheid een categorie van bewustzijn en rede is). Reeds oude schrijvers probeerden te begrijpen waar de lijn is die het mooie van het mooie en het mooie van het goddelijke scheidt. Waar is de voorzienigheid waarmee je iets kunt creëren dat verder gaat dan de menselijke perceptie? En is er nog een andere betekenis die het bestaan van de mens en zijn hogere bestemming zou kunnen verklaren? En is het mogelijk om deze betekenis te begrijpen? Plato geloofde dat de mens vóór zijn geboorte in de schoonheid en zuiverheid van het denken is. En na zijn geboorte heeft hij zijn hele leven geprobeerd om terug te keren naar deze goddelijke staat, verloren bij de geboorte. Schoonheid, vooral gevuld met heilige betekenis, overleefde de vervolging in de middelste, roerige eeuwen, toen al het mooie werd beschouwd als afkomstig van de duivel, slecht voor de verleiding van een eenvoudig persoon. Minder goddelijk en helderder, pompeuser, kunstzinniger werd in dit concept geïnvesteerd. Schoonheid heeft haar diep filosofische betekenis verloren en is de maatstaf geworden van menselijke verlangens en ambities. Als een groot aantal mensen het een of ander item wil bezitten, dan is het prachtig. Dat wil zeggen, er was een vervanging van concepten en verwar schoonheid ook niet met mode. In de middeleeuwen was er bijvoorbeeld een manier om dun en bleek te zijn voor het menselijk lichaam, maar hierachter lag de wens om aristocraten te imiteren die niet in de zon gingen en geen fysieke arbeid verrichtten. En net als de prenatalistische mode, geprezen door Rubens, is er niets meer dan een eerbetoon aan mensen in overvloed, en niet half verhongeren, zoals de meeste mensen uit die periode. Nu probeert de mensheid de oorspronkelijke, pure betekenis van schoonheid terug te geven. We zoeken hem in schilderkunst en literatuur, muziek en toneel. Omdat wij, net als onze voorouders, geloven dat schoonheid een antwoord heeft op de vraag waarom we zijn, wat ons doel is, waar we naartoe gaan en of we het goed doen. Schoonheid is goddelijk. Mensen die schoonheid creëren of herkennen, komen een beetje dichter bij het begrijpen van het antwoord op de belangrijkste vraag. Daarom is het de menselijke natuur schoonheid te vergoddelijken.
