Volgens mensen die gewoonlijk Russophobes worden genoemd, wordt het managementregime in ons land, opgericht na 2000, de "politie" genoemd. Bepaalde politieke krachten, die niet houden van de vaste hand van de staat, zijn natuurlijk voorstander van een dergelijk oordeel. Ze bieden vaak statistieken volgens welke Rusland de eerste ter wereld is wat betreft het aantal politieagenten per 100 duizend mensen. En met deze indicator loopt ons land aanzienlijk voor op de Verenigde Staten en EU-landen.
Om de kwestie van de mate waarin het concept "politiestaat" Rusland toebehoort, objectief te begrijpen, moet een zekere consistente analyse worden gemaakt die dit oordeel nauwkeurig en feitelijk kan bewijzen of weerleggen. Het is belangrijk om de belangrijkste kenmerken en vormen van overheid die in deze categorie vallen te bepalen, en om te begrijpen hoe stabiliteit en stabiliteit op lange termijn van dit regime worden bereikt tegen de achtergrond van wereldwijde democratische processen.
De formulering "politiestaat" verscheen in de 18-19e eeuw en begon te verwijzen naar landen waar al het management werd geconsolideerd in handen van een elitegroep van mensen die machtsstructuren gebruiken om hun macht goed te keuren en te controleren. Historische voorbeelden van de opkomst van deze regeringsvorm geven aan dat de aard van haar verschijning uitsluitend is gebaseerd op algemene chaos en anarchie. In feite draagt de maximale gelaagdheid van de samenleving in dit geval bij aan de wens van de meeste mensen om een sterke macht te creëren die orde kan scheppen. Het was in deze tijd dat de recente leiders van bendegroepen onder de slogans "Stabiliteit en Orde" hun weg naar de top van de staatshiërarchie begonnen te vinden.
Hoe verschijnen staten met het voorvoegsel "politie"?
In de regel verklaren landen die onder het concept "politiestaat" vallen, levendig hun respect voor de mensenrechten en de bescherming van de democratische vrijheden. In de retoriek van regeringsfunctionarissen worden echter regelmatig zinnen gehoord over de "rigide verticaal van bestuur", "discipline" en "het herstellen van de juiste orde". Uiteraard stemmen de meeste mensen, in omstandigheden van destabilisatie van het sociale systeem, moe van de massale wreedheden en anarchie in met dergelijke maatregelen. Bijgevolg wordt de rol van wetshandhavingsinstanties, waaronder met name de politie, dominant in dit proces.
Daarom worden vertegenwoordigers van de politie, wier officiële taken rechtstreeks de bescherming van de openbare orde omvatten, het belangrijkste machtsinstrument. Een kenmerkend fenomeen in dit geval is het feit dat dit soort serieuze controle zich in de loop van de tijd uitbreidt tot alle gebieden van de samenleving. Bovendien kan de door de autoriteiten aangegeven stabiliteit niet komen.
En over actuele thematische kwesties van het publiek, gericht aan de autoriteiten, verklaren officiële vertegenwoordigers van de elite dat er een ernstige externe en interne dreiging is. De politiestaat doet een beroep op de burger over het treffen van noodzakelijke veiligheidsmaatregelen die gepaard gaan met waakzaamheid en samenwerking met wetshandhavingsinstanties.
In dit opzicht zijn verklaringen van de leiders van ons land in verschillende historische tijdperken zeer onthullend. Nicholas I: "De revolutie staat op de drempel van Rusland, maar ik laat hem niet binnen." En Vladimir Poetin maakte soortgelijke uitspraken over de Oranje Revolutie in Oekraïne.
Historische voorbeelden
De wereldgeschiedenis kent voldoende klassieke voorbeelden van politiestaten. Elke wijziging in het machtsregime impliceert immers een objectieve aanscherping van de maatregelen om deze te handhaven. En in de afgelopen eeuw zijn er veel van dergelijke gebeurtenissen op de planeet geweest.
De belangrijkste gevallen van de oprichting van een politiestaat kunnen worden toegeschreven aan Spanje onder het bewind van Franco, Chili onder het bewind van Pinochet en Turkije onder het "Kemalisme". De wereldgemeenschap was toen geschokt door die tirannieke acties die in deze landen plaatsvonden. En het meest trieste is dat deze manifestaties van tirannie en schending van alle politieke en sociale vrijheden niet gericht waren op het vestigen van orde en discipline, maar op het aanwakkeren van angst in de samenleving en onvoorwaardelijke gehoorzaamheid aan de wil van de heerser.
Iedereen begrijpt dat de moderne burgermaatschappij dergelijke vormen van bestuur met alle middelen moet tegengaan. In dit verband is het belangrijk om te begrijpen dat een land niet kan worden getransformeerd op basis van alleen de afgekondigde slogans. Politieke en sociale vrijheden en een inzet voor democratie zijn immers niet afhankelijk van hun verklaring, maar alleen van uitvoering op basis van daadwerkelijke uitvoering.
Het blijkt dat de samenleving vanwege haar stabiliteit de regering vaak toestaat om de sociale en politieke levenssferen in het land strak te controleren. Bovendien beginnen de wettelijke normen die burgers beschermen zo vrij te worden geïnterpreteerd dat er een vereenvoudigde praktijk van het beheer van de rechterlijke macht ontstaat, ongunstige media worden ontkracht en de oppositie wordt onderdrukt.
Het concept "politiestaat" en Rusland
Het is natuurlijk erg belangrijk voor de Russische burgers om te begrijpen wat in ons land een modern staatssysteem is. De welbekende vormen van autoritarisme, de oligarchie en de politiestaat kunnen inderdaad niet als gerechtvaardigd en bevredigend worden beschouwd in termen van dynamische ontwikkeling en vestiging van democratische vrijheden.
De meest typische voorbeelden van politiestaten uit het internationale leven zijn zeer onthullend. Doorgaans sturen deze regimes de volledige middelen van wetshandhavingsinstanties om de belangen van de heersende elite te beschermen, die in de regel grote monopolisten en ondernemers omvat (minder vaak vertegenwoordigers van de middenklasse). Alleen deze delen van de bevolking kunnen zich dus beschermd voelen en onder comfortabele omstandigheden leven. Daarom doen ze hun best om dit politieregime te ondersteunen.
In ons land zijn er echter illustratieve voorbeelden die deze norm van staatsmacht ondubbelzinnig interpreteren, terwijl klasselidmaatschap geen garantie is voor onschendbaarheid. Het lot van Chodorkovski en Lebedev is welsprekend bewijs geworden dat de economische elite van de Russische samenleving niet de status van 'hemelse' heeft. Aan de andere kant zijn de burgers van het land getuige geweest van een situatie waarin, op het niveau van de Russische oligarchie, aanstootgevende concurrenten worden geëlimineerd door de handen van wetshandhavingsinstanties. In dit geval kan de thematische ervaring erop wijzen dat het openbaar bestuur begint in te grijpen in de fundamentele fundamenten van de economie, die niet alleen werden geschokt vanwege de huidige loyaliteit van de samenleving.
