Een goed voorbeeld van een succesvolle openingsscène is in Alfonso Cuarona's film 'The Child of Man'. De scène werd in één plan opgenomen en binnen twee en een halve minuut krijgen we een belichting, een presentatie van de hoofdpersoon, de setting en de eerste studie van de hoofdthema's van de film.
- Het eerste wat we zien is een zwart scherm. Het eerste wat we horen zijn de woorden achter de schermen: "De duizendste dag van de belegering van Seattle … De moslimgemeenschap eist de verwijdering van soldaten uit moskeeën …" - en we leren dat de wereld die we kenden in chaos en geweld werd gestort. Alles is erg slecht en verder zal het waarschijnlijk alleen maar erger worden.
- Verder kondigt het nieuwsanker de dood aan van "Baby Diego, de jongste persoon op aarde" - de eerste vermelding dat er geen kinderen meer worden geboren in de nieuwe wereld. De toon van het rapport weerspiegelt de diepte van het probleem - Diego wordt alleen als een beroemdheid genoemd omdat hij werd geboren. Trieste muziek klinkt en de gastheer noemt de exacte leeftijd van Diego op het moment van overlijden - achttien jaar, vier maanden, twintig dagen, zestien uur en acht minuten.
- In een goed scenario is de expositie gevuld met emoties en actie. En dat doet Alfonso Cuaron in zijn film. In de openingsscène van "Child of Man" zien we een menigte mensen verzameld in een café voor een tv-scherm en luisterend naar het tragische nieuws. Ze gaan op in het rapport en, afgaande op de gezichten, nemen ze hard waar wat ze horen. Sommigen huilen. Dus wij, het publiek, begrijpen hoe acuut het probleem van onvruchtbaarheid is in deze wereld.
- Vervolgens maken we kennis met de hoofdpersoon - Theo. En meteen maken ze duidelijk dat hij anders is dan de mensen om hem heen, tegenover hen - Theo komt het café binnen en dringt door de rouwende menigte om koffie te bestellen. Theo kijkt amper naar de tv-monitor, draait zich om en gaat naar de uitgang, terwijl de rest het nieuwsbericht blijft bekijken alsof hij gehypnotiseerd is.
- Eenmaal op straat krijgen we meer informatie over de wereld waarin Theo leeft. We zien een vuile stad, een vuilnisbelt op straat, alles is grijs, weerzinwekkend, mensen in donkere kleren, onverschillige gezichtsmaskers. Grijs-gele lucht. Tekenen van achteruitgang en verlatenheid op alles - op gebouwen, transport en de stad als geheel..
- Nadat hij een beetje over straat heeft gelopen, stopt Theo en giet hij alcohol in zijn koffie. Zo krijgen we inzicht in de psychologische toestand van de hoofdpersoon - onthechting en wanhoop, waarin Theo aan het begin van het verhaal staat.
- En dan gebeurt er een explosie. In de coffeeshop die Theo net verliet. Dit is de wereld waarin we ons bevinden. Een wereld waar moorden en gewelddadigheden midden op de dag plaatsvinden in heel gewone plaatsen zoals cafés. Een wereld waarin onschuldige mensen niet langer veilig zijn. En het is tenslotte de bescherming van de zwakken en onschuldigen die een van de hoofdonderwerpen zal zijn in de hele film.
- De openingsscène eindigt met een kort maar verschrikkelijk moment - een bebloede vrouw stapt uit de opgeblazen coffeeshop en draagt in de ene hand haar - afgescheurde - hand. We zijn er dus van overtuigd dat de film visueel donker, donker, psychologisch moeilijk en vol geweld zal zijn. En de auteurs gaan niets verfraaien en het publiek sparen.
- In slechts twee en een halve minuut krijgen we een enorme hoeveelheid informatie en dompelen we ons volledig onder in de wereld, bedacht en gemaakt door Alfonso Cuaron. Het resultaat is drie Oscar-nominaties voor het best aangepaste script, de beste cinematografie en de beste montage.
