Van oudsher probeert de samenleving de belangrijkste oorzaken van sociale ongelijkheid te achterhalen, die de belangrijkste bronnen zijn voor het verergeren van verschillende sociale conflicten, waaronder burgeroorlogen en staatsgrepen. In het moderne Rusland vinden belangrijke sociale processen plaats die aanleiding geven tot geheel nieuwe vormen van differentiatie van de samenleving, vertegenwoordigd door sociale instellingen en sociale relaties. Om kritieke indicatoren van sociale ongelijkheid uit te sluiten, is het noodzakelijk deze voortdurend te beoordelen. Bovendien wordt het belang van dit aspect van de sociale structuur bij de moderne discriminatie van bepaalde sociale categorieën van Russen van het allergrootste belang.
Het is volkomen duidelijk dat de structuur van een samenleving niet homogeen is, omdat deze altijd is onderverdeeld in verschillende groepen op basis van nationale, klasse, geslacht, demografische en andere kenmerken. Juist dit type heterogeniteit leidt tot onrechtvaardigheden in het sociale systeem zoals latent geweld en schending van de menselijke waardigheid.
In de moderne wereld zijn de invloedsvormen van sommige groepen mensen natuurlijk niet zo uitgesproken, wat in epische tijden aan de orde was. De reden hiervoor is dat de sociale hiërarchie in een democratische samenleving in de eerste plaats ondergeschikt is aan de beginselen van het "Europese humanisme", die elke vorm van agressieve dwang buiten het juridische veld uitsluit.
Het algemene concept van sociale ongelijkheid
In de hele geschiedenis van het bestaan van de mensheid zijn verschillende modellen van het staats-, politieke en economische systeem getest, waarin het die "gouden balans" van het sociale systeem niet kon bereiken, wanneer alle individuen dezelfde levensomstandigheden zouden kunnen krijgen die de samenleving biedt. En het is het concept van "sociale ongelijkheid" dat het verschillende niveau van toegankelijkheid van verschillende sociale groepen bepaalt voor middelen als macht, roem en financiën.
Het blijkt dat sociale stratificatie (een systeem van criteria voor het stratificeren van de samenleving in verschillende sociale groepen) objectief is ingebed in elk model van de menselijke samenleving, aangezien de samenleving alleen onder de voorwaarde van klassenverschillen voldoende gemotiveerd is voor haar progressieve ontwikkeling. Zelfs met de primitieve structuur van de primitieve samenleving was er, toen de leiders over clans of stammen regeerden, een duidelijke hiërarchie, wat het bestaan van macht en ondergeschikte structuren impliceerde.
Met de ontwikkeling van de samenleving werd de hiërarchie van de sociale structuur ingewikkelder. De mensheid ontwikkelde zich niet alleen economisch en probeerde voortdurend de politieke vormen van interactie te verbeteren door de meest uiteenlopende staatshefbomen van de overheid uit te proberen, maar was ook altijd bezorgd over het bereiken van het optimale evenwicht tussen alle sociale groepen van de bevolking. Het is de evenwichtige interactie tussen alle sectoren van de samenleving die leidt tot de meest effectieve ontwikkeling en comfortabele voorwaarden voor interactie tussen hen.
Trouwens, de historische ervaring van ons land kan ook worden beschouwd als een objectieve bijdrage aan de wereldwijde schatkamer van kennis over dit onderwerp. Er kon immers geen communistische samenleving ontstaan als ideale vorm van sociale rechtvaardigheid. En in die fase van zijn constructie, toen het ontwikkelde socialisme de voorloper van de kroon van sociale rechtvaardigheid zou worden, werd de samenleving niet alleen gelaagd door de klassen van arbeiders en boeren die door de staat werden afgekondigd (de intelligentsia werd beschouwd als een laag en een tijdelijk fenomeen, en werd de partocratie niet ingedeeld in een afzonderlijke groep, die zich associeerde met officiële lessen), maar ook over die sociale structuren die de mensen in alle levenssferen besturen.
Het blijkt dat sociale ongelijkheid een objectief bepaald instrument is van elke sociale structuur, omdat dit de noodzakelijke motiverende structuren creëert voor de normale ontwikkeling van de mensheid.
Redenen voor sociale ongelijkheid
Ondanks de vele opties voor het beoordelen van sociale ongelijkheid van de wetgevers van de wetenschappelijke gemeenschap over dit onderwerp, waaronder Herbert Spencer, Ludwig Gumplovich, William Sumner, Karl Marx en anderen, zijn er slechts twee basisredenen voor het optreden ervan.
De eerste hiervan is de ongelijke verdeling door de samenleving van de materiële hulpbronnen die zij heeft. Het verschil in het beoordelen van de bijdrage van elk aan de gemeenschappelijke schatkist van menselijke waarden is de fundamentele reden voor het genereren van ongelijkheid. Uiteraard levert elk individu zijn eigen unieke bijdrage aan de ontwikkeling van de samenleving, die afhangt van zijn individuele niveau van bekwaamheid en de bereidheid van de samenleving om dit werk van hem te accepteren.
De tweede factor bij het ontstaan van sociale ongelijkheid is het principe van overerving van de rechten om verschillende waarden en privileges te bezitten, die extra mogelijkheden bieden voor de distributie van verschillende soorten middelen (macht, prestige en geld). Moderne mensen in ons land worden bijvoorbeeld meer dan eens geconfronteerd met het probleem van de werkgelegenheid, terwijl, als alle andere dingen gelijk zijn, protectionisme een doorslaggevende factor wordt voor het bezetten van een interessante positie of het uitvoeren van een professioneel project.
De laatste reden voor sociale ongelijkheid is zowel gebaseerd op de ongelijke toegankelijkheid van fatsoenlijk onderwijs voor verschillende sociale groepen van de bevolking, als op verschillende professionele startups met hetzelfde opleidingsniveau. Hier kunnen we subjectieve en objectieve criteria onderscheiden, die worden uitgedrukt in het bezit van niveaus van materiële rijkdom, opleiding, inkomen, positie en andere middelen. Ondanks het vrij stabiele deel van de moderne samenleving dat de 'middenklasse' wordt genoemd, kan het verschil tussen de andere sociale groepen van de Russische samenleving echt als 'hectisch' worden beschouwd. Inderdaad, de afgrond tussen de oligarchen en de daklozen kan niet alleen als gerechtvaardigd worden beschouwd omdat sommigen zich bezighouden met het beheer van de binnenlandse economie, terwijl anderen zelfs de betekenis van hun bestaan hebben verloren.
En zelfs de middenklasse uit Rusland op dit moment kan niet worden beschouwd als dat deel van de moderne samenleving waar de sociale rechtvaardigheid zegeviert, want vandaag bevindt deze klasse zich slechts in het stadium van vorming. Bovendien wordt het verschil tussen voorwaardelijk de 'elite' en de 'onderkant' al opvallend, wat welsprekend getuigt van de relevantie van dit onderwerp.
Het ambtenarenapparaat verdient afzonderlijke woorden, die volgens de definitie van de orde van de zaak meer middelen hebben voor de verdeling van verschillende voordelen en privileges. In verband met de vervulde functies oefenen deze ambtenaren de nodige controle en toezicht uit, wat leidt tot hun status.
Daarnaast is het belangrijk om de menselijke essentie zelf te onthouden, die altijd gericht is geweest op het beklimmen van de sociale ladder, uitsluitend geleid door een persoonlijk motief om de meest gunstige positie in de samenleving te bereiken.
Classificatie van soorten sociale ongelijkheid
Bij het overwegen van het onderwerp sociale ongelijkheid is het belangrijk om te werken met een concept als "sociale achterstelling" (het verminderen van het vermogen van het individu om binnen de samenleving te communiceren in functionele en culturele aspecten).
In dit verband moeten vier categorieën van deprivatie worden onderscheiden: economisch, sociaal, ethisch en mentaal.
Economische achterstand vloeit voort uit de ongelijke verdeling van materiële hulpbronnen in de samenleving. Hierbij dienen twee factoren te worden onderscheiden: objectief en subjectief. Het is juist door de aanwezigheid van subjectieve deprivatie dat er soms een situatie ontstaat wanneer een volledig toereikende persoon neigt naar het gevoel zijn capaciteiten te onderschatten. Een dergelijke situatie is tegenwoordig een vrij gunstige bodem voor het creëren van bijvoorbeeld nieuwe religieuze bewegingen.
Sociale deprivatie gebruikt middelen als macht, prestige en geld als motivatie voor sociale ontwikkeling. Dit gebeurt om individuele groepen mensen te onderscheiden van de totale massa.
Ethische deprivatie ontstaat vaak tussen samenleving en intellectuelen vanwege een waardeconflict van belangen. Dit meningsverschil komt voort uit het feit dat de morele idealen van individuen en groepen afwijken van algemeen aanvaarde normen.
Mentale deprivatie is vergelijkbaar met ethische deprivatie. Het meningsverschil van een individu of een groep mensen en de samenleving heeft echter uitsluitend betrekking op waarden als de zin van het leven, geloof in God en het zoeken naar nieuwe levensprioriteiten. Het moet duidelijk zijn dat mentale deprivatie vaak voortkomt uit economische of sociale deprivatie en gericht is op het nivelleren van objectieve vormen van deprivatie.
