Het conflict tussen Rusland en Georgië is politiek van aard - er zijn geen duidelijke pogingen om het grondgebied van een buurman te veroveren of een gecontroleerd regeringsregime in het land in te stellen. In dergelijke gevallen is slechts een klein deel van de oorzaken die zichtbare gevolgen hebben voor het grote publiek toegankelijk. Objectief gesproken kunnen we daarom alleen praten over de chronologie van gebeurtenissen, en we hoeven alleen maar aannames te doen over de drijvende krachten.
De zichtbare wortels van het interstatelijke probleem dat in 2008 leidde tot de vijfdaagse oorlog tussen Rusland en Georgië, liggen in het interne Georgische conflict. De structuur van dit land omvat drie republieken (Abchazië, Adjara en Zuid-Ossetië), die hun eigen regeringen hebben. Tijdens de ineenstorting van de Sovjet-Unie claimden ze ook een veel grotere onafhankelijkheid, helemaal tot het recht om een aparte staat te creëren of de Russische Federatie binnen te gaan.
Tegen het einde van de vorige eeuw leidde dit alles tot lokale oorlogen tussen de centrale regering, Zuid-Ossetië en Abchazië. De opstanden werden gedoofd door Russische bemiddeling en gewapende Russische vredeshandhavers werden ingezet om herhaling van vijandelijkheden in conflictgebieden te voorkomen. Er zijn verschillende overeenkomsten gesloten tussen de Russische Federatie en Georgië, waarin de status van dergelijke vredeshandhavers werd vastgesteld en de deelname van Rusland aan het herstel van de republieken werd bepaald.
Dit leidde echter niet tot een politieke regeling van de confrontatie tussen de centrale en republikeinse autoriteiten, maar behield alleen de tegenstellingen. Zo hebben Zuid-Ossetië en Abchazië niet deelgenomen aan de presidentsverkiezingen in Georgië. Met het aan de macht komen van Mikheil Saakashvili kwamen de conflicten opnieuw in de militaire fase, maar nu zijn ook daar gestationeerde Russische soldaten aangevallen.
Op 7 augustus 2008 vielen Georgische troepen Tskhinval, de belangrijkste stad van Zuid-Ossetië, aan als gevolg waarvan naast lokale bewoners ook vredeshandhavers stierven. Als reactie hierop begon Rusland met militaire operaties die vrede 'dwingen' in Georgië, dat vijf dagen duurde en eindigde in de nederlaag van Georgië. Daarna erkende de Russische Federatie de onafhankelijkheid van Zuid-Ossetië en Abchazië en sloot interstatelijke overeenkomsten met hen, die hen bij een herhaalde aanval door het Georgische leger militaire steun zouden moeten bieden.
Dit alles leidde tot de confrontatie tussen Rusland en Georgië op verschillende gebieden - van het verbod op de invoer van Borjomi in de Russische Federatie en de aanscherping van de visumregeling tot de blokkering van de toetreding van Georgië tot de Wereldhandelsorganisatie.
