Handelsbetrekkingen begeleiden de ontwikkeling van de beschaving vanaf de vroegste stadia. In het begin was alles vrij eenvoudig, alles werd alleen beperkt door de natuurlijke uitwisseling van goederen voor een ander product. Maar de ontwikkeling ging door en in het stadium van de internationale handel werd de kwestie van het voeren van een handelsbeleid aan de orde gesteld. Het is noodzakelijk om meer in detail te begrijpen wat de essentie ervan is.
Over het handelsbeleid in het algemeen gesproken, het is meestal het beleid dat buitenlandse handelskwesties reguleert. Buitenlands handelsbeleid impliceert een reeks methoden, principes en de invloed van de staat op buitenlandse handelsbetrekkingen. De meest gebruikte instrumenten van het buitenlandse handelsbeleid zijn belastingen, subsidies, douanerechten en handelsregels van ingezetenen en niet-ingezetenen van een land.
In de praktijk beïnvloedt het handelsbeleid meestal de uitvoer en invoer van goederen. Als je het vanuit dit gezichtspunt bekijkt, kun je verschillende modellen van het buitenlandse handelsbeleid onderscheiden.
Het eerste model is protectionisme. Het impliceert de invoering van dergelijke regels voor de invoer van goederen, die de ondernemers die ze invoeren niet in staat zou stellen economische voordelen te behalen bij de verkoop in het aangegeven gebied. Er worden buitensporige rechten of directe importverboden vastgesteld. Dit beleid wordt zelden toegepast, omdat het niet alleen economische spanningen in het land met zich mee kan brengen, maar ook buitenlands beleid. Protectionisme kan zijn eigen variëteit hebben. De eerste variant is selectief protectionisme, gericht op een specifieke groep goederen of een bepaald land. De tweede is de industrie, met als belangrijkste doel het beschermen van een bepaalde industrie of economie. De derde is collectief protectionisme, wat impliceert dat beschermingsmaatregelen door verschillende landen tegelijkertijd worden toegepast. De vierde variant is verborgen protectionisme, dat verschilt van alle andere door het ontbreken van douanemethoden.
Het tweede model van het buitenlandse handelsbeleid is een vrijhandelsbeleid. De naam spreekt voor zich. De staat heft alle handelsbeperkingen zowel binnen het land als aan zijn douanegrenzen volledig op, waardoor een vrije goederenstroom mogelijk wordt. Toepassing van een dergelijk beleid is alleen mogelijk als er een ontwikkelde nationale economie is die ondernemers in staat zou stellen op gelijke voet te concurreren met geïmporteerde goederen en diensten.
Het monetarismemodel neemt een bijzondere positie in, volgens welke het belangrijkste voor de economie van het land niet de aanwezigheid van een ontwikkelde nationale economie of sterke handelsbetrekkingen is, maar de overvloed aan geldhoeveelheid in de economie. Vanuit het oogpunt van handelsbetrekkingen kan een overvloed aan middelen worden bereikt, niet alleen door de verkoop van in het land geproduceerde goederen, maar ook door intermediaire functies tussen landen die de vraag en het aanbod van goederen en diensten vormen. Ook kan er door middel van monetair beleid en de ontwikkeling van internationale kredietverlening en investeringen een grote hoeveelheid geld in de economie worden bereikt. Maar we mogen niet vergeten dat een teveel aan geld onvermijdelijk tot inflatoire processen zal leiden.
