Het nieuws van het belegerde vuur en de rook van brandende banden van Parijs in Parijs, waar menigten mensen in gele hesjes wegen blokkeren, winkels vernielen en auto's verbranden en het ontslag van de Franse regering eisen, is al een maand lang niet meer op de voorpagina's van 's werelds toonaangevende media. Grootschalige antiregeringsprotesten, tegenwoordig bekend als 'brandstofprotesten', begonnen halverwege november en zijn sindsdien niet verdwenen, maar alleen maar toegenomen.
Gele vesten beweging
Demonstraties van gele hesjes dwongen de Franse president Emanuel Macron om het schandalige besluit om brandstofbelastingen te verhogen, het minimumloon te verhogen en sociaal-economische noodmaatregelen in te voeren als reactie op de catastrofale verliezen die Parijs leed als gevolg van de protesten.
Maar wat zijn dit voor demonstraties? Wie zijn de "gele hesjes" en waarom zijn ze erin geslaagd de regering te dwingen concessies te doen? Wat waren de redenen voor de protesten tegen de regering?
Wat gebeurt er in Frankrijk?
Sinds 17 november 2018 heeft Frankrijk koorts door grootschalige protesten tegen de regering, die geconcentreerd zijn in het centrum van Parijs. Vaak eindigen demonstraties in botsingen met de politie, pogroms van hele buurten en brandstichting van auto's.
Als gevolg van de confrontatie kwamen twee demonstranten om het leven, raakten ongeveer 800 mensen gewond bij botsingen met de politie, meer dan 1.300 mensen werden vastgehouden, sommigen zitten achter de tralies.
Wie zijn de gele vesten?
Dus riepen de media de deelnemers aan protesten tegen de regering in Frankrijk op. Deze naam komt van hun uiterlijk. Alle demonstranten dragen reflecterende vesten.
Volgens de verkeersregels in Frankrijk moet elke auto een reflecterend vest hebben. Als de auto kapot gaat, moet de chauffeur in een vest op de weg verschijnen, zodat andere chauffeurs begrijpen dat hij in nood verkeert. Daarom hebben bijna alle chauffeurs in Frankrijk gele hesjes.
De demonstranten besloten deze vesten te gebruiken als uniform en als herkenningskleding in de menigte. Zo uiten ze hun protest tegen de besluiten van de regering, die de meeste chauffeurs trof.
Waarom gingen de "gele hesjes" protesteren?
De reden voor de protesten van de "gele hesjes" was het besluit van de Franse regering om de accijnzen op brandstof te verhogen. Dit raakte direct de chauffeurs met een eigen auto, omdat deze beslissing automatisch tot hogere gasprijzen leidde.
Sinds januari 2019 plant de Franse regering een verhoging van de gasprijzen met 2, 9 cent en de dieselprijzen met 6, 5 cent. De stijging is het gevolg van de invoering van een nieuwe belasting - de zogenaamde "groene" belasting. Het werd door de Franse regering ingevoerd in overeenstemming met de toezeggingen die Frankrijk heeft gedaan in het kader van de internationale klimaatakkoorden van Parijs om de uitstoot van broeikasgassen in de atmosfeer te verminderen. De belasting moet een stimulans zijn voor mensen om geen auto's met een verbrandingsmotor te gebruiken, maar om over te schakelen op elektrische auto's of over te stappen op het openbaar vervoer. Volgens de Franse regering zou deze "groene belasting" het komende jaar begrotingsopbrengsten van 3, 9 miljard euro opleveren. Deze middelen hadden voornamelijk moeten worden gebruikt om het begrotingstekort te dichten en om de overgang van het land naar een milieuvriendelijker vervoerssysteem te financieren.
Het besluit van de regering om de accijnzen op brandstof te verhogen en een nieuwe belasting veroorzaakten grootschalige protesten tegen de regering door de bevolking. Deze beslissingen troffen vooral autobestuurders uit de provincies, die elke dag in de grote steden gaan werken en niet kunnen overstappen op het openbaar vervoer omdat het op het platteland nagenoeg afwezig is.
De brandstofprijzen stegen slechts enkele centen. Is dit de oorzaak van zo'n groot protest?
Natuurlijk niet. De verhoging van de accijnzen op brandstof was gewoon de laatste druppel in de betrekkingen tussen de samenleving en de autoriteiten, die al decennia lang worden verergerd. De problemen groeiden en verdiepen elk jaar en na elke verkiezing. De belangrijkste zijn als volgt:
- · Het vergroten van de kloof tussen arm en rijk;
- · Stijgende belastingen en prijzen voor voedsel en benzine;
- · Economische stagnatie en lage groeipercentages, waardoor het welzijn van de Fransen verslechtert;
- · De crisis van de representatieve democratie als concept in de context van de wetenschappelijke en technologische revolutie;
- · De veroudering van de ideeën van de Vijfde Franse Republiek en de eis om de elites en het politieke systeem zelf bij te werken;
- · Het isoleren van de Franse elites van de bevolking mentaal, cultureel en sociaal.
Sinds de dood van de al lang bestaande naoorlogse leider van Frankrijk, Charles de Gaulle, in Frankrijk zijn er herhaaldelijk discussies geweest over de hervorming van het politieke systeem, dat zijn nadelen had. Sommige mensen waren voorstander van wijzigingen in de grondwet en de afkondiging van de Zesde Republiek, bijvoorbeeld om een parlementaire republiek in te voeren en het presidentschap af te schaffen. Het is dus eigenlijk niet verwonderlijk dat tijdens de protesten van de "gele hesjes" een deel van het volk een hervorming van het systeem eiste en de rol van de president verzwakte met de introductie van elementen van directe democratie (referenda, volksstemmen, mechanismen voor het terugroepen van afgevaardigden, enz.).
Bovendien zijn sommige Fransen van mening dat hun politieke elites te 'afgescheurd' zijn van het volk. Veel afgevaardigden, ministers en ambtenaren zijn bijvoorbeeld rijk en maken zich volgens mensen geen zorgen over de problemen van gewone burgers. Rijke Fransen betalen belastingen in offshore-gebieden, bijvoorbeeld in het naburige Luxemburg, terwijl gewone mensen gedwongen worden uit eigen zak te betalen zonder enige voordelen en bonussen. Er zijn veel van dergelijke voorbeelden en onlangs hebben ze de Franse samenleving opgesplitst. Mensen weten niet op wie ze moeten stemmen. Ze zijn op zoek naar nieuwe leiders die op een eenvoudige manier complexe problemen kunnen oplossen.
Bij de laatste parlementsverkiezingen in 2017 stemde 24% op de partij van Emmanuel Macron. Tegelijkertijd, voor de nationale populisten, Marine le Pen - 21, 30%, voor de linkse radicalen van Jean-Luc Melanson - 19, 58%, en voor de rechtse conservatieven van de Republikeinse partij, 20%. Bovendien kwam bijna 25% van de burgers niet naar de stembus. Zoals u kunt zien, stemde bijna een gelijk aantal burgers voor elk van de politieke krachten. Een kwart van de bevolking kwam niet naar de stembus. Dit beeld weerspiegelt hoe diep de scheuring en onzekerheid van de Fransen over politiek is geworden.
De afgelopen jaren heeft het Franse publiek de kwestie van controle over de macht ter sprake gebracht. Bij elke verkiezing in Frankrijk wordt de opkomst van de kiezer lager. Mensen zijn sneller teleurgesteld over hun heersers en gaan naar protesten. Emmanuel Macron verloor in slechts een jaar meer dan 20% van zijn rating. Sommige van zijn kiezers zijn van mening dat hij hen voor de gek heeft gehouden toen hij beloofde de sociale rechtvaardigheid in de staat te versterken. En de Fransen hebben niet zoveel mechanismen om de macht te beheersen. In 2017 heeft de regering een wet aangenomen over de geheimhouding van bedrijfsinformatie, waardoor het voor journalisten moeilijk werd om onderzoeken uit te voeren, waaronder twijfelachtige corruptieregelingen. Dit irriteerde mensen die het vertrouwen in traditionele instrumenten van openbare controle, zoals de media, begonnen te verliezen. Op een bepaald moment is de bevolking in Frankrijk (en in Europa als geheel) plotseling duidelijk dat noch de president, noch de regering, noch parlementsleden hun belangen vertegenwoordigen. En verkiezingen zijn gewoon tijdverspilling. Het is niet verrassend dat de "gele hesjes" erg bang waren om de officiële leiders van hun beweging te benoemen, die met de autoriteiten zouden onderhandelen. Ze geloofden dat ze heel snel een deal zouden sluiten met de regering en politici zouden worden, waardoor ze hun medemensen zouden verlaten en een hogere status zouden krijgen.
Daarom gaan de protesten in Frankrijk niet alleen over gasprijzen. Dit is een langdurige confrontatie tussen de samenleving en de autoriteiten en een poging om de fundamenten van het functioneren van de Franse Republiek te heroverwegen.
Ik hoor constant over enkele protesten, stakingen en demonstraties in Frankrijk. Wat is er mis met deze Fransen?
Protesten, demonstraties, stakingen - dit alles maakt deel uit van de politieke cultuur van Frankrijk. Zodra zich een probleem voordoet, gaan de Fransen de straat op, in de overtuiging dat dit de meest betrouwbare manier is om hun protest te uiten en de regering te dwingen concessies te doen. De proteststraatcultuur is vrij stevig ingeburgerd in Frankrijk sinds de tijd van de Franse Revolutie aan het einde van de 18e eeuw.
