De beroemde muzikant Eric Johnson staat bekend als een uitstekende uitvoerder van rockmuziek op gitaar en componist. Hij spreekt echter vloeiend zang en speelt piano.
Eric David Johnson werd geboren in een groot gezin. Van alle oudere kinderen, drie zussen en een broer, kwam de jongste vanaf drie jaar bij de muziek. De muzikant is bereid om urenlang over creativiteit te praten, maar is van mening dat het persoonlijke leven bij het grote publiek onbekend moet blijven.
De zoektocht naar leven
De biografie van de toekomstige kunstenaar begon in 1954. De jongen werd op 17 augustus geboren in de stad Austin. Beide ouders waren dol op de muziek. Vader, anesthesist van beroep, was dol op jazz en klassiekers en luisterde constant naar platen. Kinderen leerden piano spelen. De mobiele en actieve Eric droomde, tot grote verbazing van de mensen om hem heen, van jongs af aan om te oefenen. Er waren er amper vijf voorbij voordat hij zich bij zijn broer en zussen voegde.
De familie bezocht vaak de premières van musicals. De muzikale smaak van Johnson Jr. werd geleidelijk gevormd. Op 8-jarige leeftijd begon hij met het schrijven van de eerste nummers. Het begin was volgens de muzikant zelf niet schitterend. De auteur zelf genoot echter veel plezier in de uitvoering van zijn werken. Hij vergat de leraar niet, die het gehoor van de student perfect ontwikkelde.
Dankzij Orville Weiss schreef Eric in de commentaren op het werk "Ah Via Musicom". En bij elke improvisatie, opnieuw volgens de herkenning van de muzikant, herinnert hij zich altijd de leraar. Johnson leerde echter nooit van het blad te lezen.
Vanaf 10 jaar hield de jongen niet meer van klassiekers. Hij raakte geïnteresseerd in improvisatie. In 1964 hoorde Eric zijn broer en zijn band gitaar spelen. Hij schrok van het gerinkel en het zware geluid van Ventura en Beach Boys. Het eerste instrument verscheen bij de jongen van 11. Er ging echter veel tijd voorbij voordat hij het gewenste geluid wist te bereiken. De piano was vergeten. Hij werd vervangen door een gitaar. De jonge kunstenaar perfectioneerde de vaardigheid thuis zonder onderbrekingen.
Hij begon op 13-jarige leeftijd aan de compositie van zijn eerste band "The Id". De beginnende gitarist moest na een lange afwezigheid vanwege vakanties in Alaska vertrekken. Collega's wachtten niet op zijn terugkeer en vonden een vervanger. De jongen raakte lange tijd niet van streek: hij werd uitgenodigd door verschillende andere groepen. Repetities eindigden vaak ver na middernacht en Eric viel direct op de apparatuur in slaap. Johnson noemde de beste gitaar ter wereld een elektrische gitaar.
Het begin van het pad naar de toppen
Zijn idool was Jimmy Hendrix. Eric hoorde zijn spel voor het eerst en vond het voor zichzelf te ingewikkeld, maar kon niet anders dan toegeven dat het een echte virtuoos was. Hij probeerde niet eens iets te reproduceren uit het repertoire van zijn ideaal. Het duurde lang voordat Johnson besloot een van de nummers te spelen. Tot zijn grote verbazing bleek dat het onmogelijk was om hetzelfde geluid te krijgen als het origineel. Als gevolg hiervan haalde de muzikant niet alleen een beetje uit de stijl van Hendirks, maar bereikte hij ook zijn unieke geluid en ontwikkelde hij zijn eigen speelstijl.
In de tweede helft van de jaren zestig experimenteerde Eric veel met instrumentale muziek. Zijn mentor was Vince Mariani, die het grootste deel van zijn studentencarrière Johnson's metgezel bleef. Dankzij Mariani is het werk aan het album begonnen. In samenwerking met Vince is het nummer "Desert Rose" geschreven, opgenomen in de collectie "Ah Via Musicom".
In 1973 ontdekte Johnson jazzrock en fusion. Het hele jaar door werd er getraind in de implementatie van een nieuwe richting. Eric's band "The Electromagnets" werd langzamerhand bekend. De band ging in 1976 uit elkaar. Eric besloot dat het tijd was voor zang. Hij begon te werken aan solo-materiaal.
Zes maanden lang perfectioneerde de muzikant de techniek van het spel en vervolgens begon hij samen met Billy Maddox en Kyle Brock, de bassist en drummer van de vorige groep, aan een nieuw project. Een doorbraak was een zesjarig contract met Bill Ham. Voortaan kon de muzikant alleen deelnemen aan de meest spraakmakende evenementen. Er werd verder gewerkt aan het nieuwe Seven Worlds-album. Het in de jaren zeventig gestarte trio zag pas in 1998 het licht.
De jaren 80 openden het werk als sessiemuzikant met Carol King, Christopher Cross en Kat Stevens. De gitarist begon samen te werken met de show "Austin City Limits". Het referentiegeluid van de instrumentalist was de compositie "Cliffs of Dover".
