Duitse filosofie is een vrij uitgebreide trend in de westerse filosofie, die alle filosofie in het Duits omvat, evenals alle werken van Duitse denkers in andere talen. Dit is een zeer invloedrijke en solide school, die lange tijd een centrale positie inneemt in het wereldwijde denkproces.
Geschiedenis van de Duitse filosofie
We kunnen aannemen dat de Duitse filosofie begon met de werken van Immanuel Kant, Georg Hegel en Friedrich Nietzsche. Ze hadden grote invloed op het wereldbeeld van niet alleen tijdgenoten, maar ook van hun vele volgelingen en tegenstanders, die, hoewel ze met hem ruzie maakten, niet aan deze invloed konden ontsnappen.
In de toekomst werd de Duitse filosofie opgemerkt door namen als Gottfried Leibniz, Karl Marx, Arthur Schopenhauer, Friedrich Nietzsche. Moderne filosofen, zoals Martin Heidegger, Ludwig Wittgenstein en Jürgen Habermas, dragen ook in grote mate bij tot het ondersteunen van het beeld van de school van de Duitse filosofie als zeer invloedrijk en diepgaand.
Kant
Het fundamentele werk Critique of Pure Reason, waarin Kant het concept van het transcendente onthulde, werd de basis van zijn filosofie en legde ook de basis voor de hele Duitse klassieke filosofietraditie. Kant classificeert menselijke oordelen en verdeelt ze in arpiori-posterieure en synthetisch-analytische oordelen.
Synthetische beslissingen omvatten die oordelen die, hoewel ze niet worden gegenereerd door het onderwerp dat ze heeft onthuld, toch nieuwe kennis uitstralen. Analytische bevatten geen nieuwe kennis, maar verklaren alleen die oordelen die al verborgen waren in het onderwerp dat ze heeft gegenereerd. A priori zijn die oordelen die niet hoeven te worden gecontroleerd of ze waar zijn of niet, maar a posteriori oordelen hebben noodzakelijkerwijs empirische verificatie nodig. Kant voegt eraan toe dat synthetische oordelen in de regel a posteriori (wetenschappelijke ontdekkingen) zijn en analytische oordelen a priori (logische keten).
Kant werd de grondlegger van de filosofische beweging, die het Duitse idealisme werd genoemd.
Hegel
Hegel was een volgeling van Kant, maar zijn idealisme was objectief. Zijn opvattingen verschillen sterk van die van andere idealisten, aangezien Hegel een iets andere logica had. Over het algemeen was hij zeer alert op logica, waarvoor hij de werken van de grootste oude Griekse filosofen bestudeerde en de resultaten van zijn gedachten uiteenzette in het werk "The Science of Logic".
Hegel betoogde dat de Absolute Geest het fundament van alle dingen is, het is oneindig, en dit is genoeg om jezelf volledig te kennen. Niettemin, om te weten, moet hij zichzelf zien, daarom is manifestatie noodzakelijk. Hegel geloofde dat de tegenstellingen van de geschiedenis geschiedenis zijn - een belangrijk onderdeel van de tegenstellingen van de nationale geesten, en wanneer ze verdwijnen, zal de Absolute geest tot de Absolute Idee van zichzelf komen, die het resultaat zal zijn van deze kennis. Dan zal het koninkrijk van vrijheid komen.
Hegels logica is nogal ingewikkeld, daarom werden zijn werken vaak verkeerd begrepen en onjuist vertaald in andere talen.
