Sinds de oudheid heeft zich in Rusland een begrafenisritueel ontwikkeld. Ondanks de afgelopen eeuwen zijn veel tradities die verband houden met de dood, de periode van het verblijf van de overledene in het huis en de begrafenis tot op de dag van vandaag vrijwel onveranderd gebleven.
Gebruiksaanwijzing
1
Het moment waarop de menselijke ziel zich afscheid nam van het lichaam, volgens de ideeën van het Russische volk, vereiste de strikte naleving van speciale rituelen. Anders kon de ziel geen vrede vinden en was ze gedoemd tot eeuwige omzwervingen. Verplichte elementen van de begrafenisritus waren het afscheid van de stervende man tegen zijn familieleden, bekentenis en het aansteken van kaarsen. De ergste straf voor een persoon was de dood zonder kaars en zonder berouw. In dit geval zou de overledene in een griezel kunnen veranderen.
2
Toen de dode man tijdens zijn laatste reis werd opgehaald, werd kleding voor hem met een naald naar voren genaaid, d.w.z. zodat de punt van de naald in de tegenovergestelde richting van de naaimachine keek. De gewassen en aangeklede dode man werd met zijn voeten naar de deur op een bank gelegd. In dit geval moest de man rechts van de deur langs de vloerplanken liggen en de vrouw - links en over de planken.
3
Het verblijf van de overledene in huis, evenals de periode tot de veertigste dag na de begrafenis, d.w.z. Tot de definitieve verhuizing van de ziel van de overledene naar een andere wereld werd het als zeer gevaarlijk beschouwd. Op dit moment was het alsof deuren naar de andere wereld opengingen en de overledene naar buiten kon kijken en iemand naar zich toe kon slepen. Om dit niet te kunnen doen, werden zijn ogen met vijf vingers gesloten. Bovendien werd de dode vastgebonden zodat hij niet uit het graf zou komen en niet op zoek ging naar zijn geboorteplaats. Het is nog steeds gebruikelijk om zwarte stof op spiegels te hangen in het huis waar de overledene ligt. Dit wordt gedaan zodat de overledene niemand in de spiegel kon zien en niet mee kon nemen, en ook zodat de levenden de weerspiegeling van de kist niet zagen en er niet bang voor waren.
4
Het lichaam werd in de kist gelegd vlak voordat het het huis uit werd gehaald. In de oudheid werd het beschouwd als de laatste woning van de overledene en was het gemaakt van een stevige boomstam met een klein raam. Later begon de kist met houten spijkers in elkaar te worden gestoten. Leg onder het hoofd van de overledene na het maken van de kist een kussen vol krullen.
5
De overledene werd uitgevoerd door de achterdeur of zelfs door het raam, zodat hij de weg terug niet kon vinden en naar het huis kon terugkeren. Ze droegen de dode man met zijn voeten naar voren, zodat hij de weg niet terug zou zien. In dit geval mag de kist in geen geval door familieleden worden gedragen, zodat er geen nieuw ongeluk in het gezin gebeurt. Als de dode toch door de voordeur naar buiten werd gehaald, dan kwamen ze driemaal met een kist op de drempel zodat de dode afscheid nam van zijn geboorteplaats en er nooit meer naar terugkeerde. Na de begrafenisstoet volgde een vrouw die met een badbezem de vloer aan het slijpen was en water spoot om de sporen van de overledene weg te spoelen. De vloer na het verwijderen van de overledene werd gewassen met bronwater.
6
De kist werd op handen of op handdoeken gedragen. Als de begraafplaats ver van huis was, werd de kist het hele jaar door op een slee gedragen. De begrafenisritus moest vóór zonsondergang worden voltooid om de tussenkomst van boze geesten te voorkomen. Ze gooiden geld in het graf zodat de overledene zichzelf een plaats op het kerkhof kon inwisselen, kleren, graan, die ze op de kist sprenkelden toen ze het huis uit gingen. Wake was geregeld bij het graf. Overtreding van de tradities van de begrafenisritus dreigde de overledene of de dood terug te brengen naar het huis.
