Bij verbale communicatie (communicatie met woorden) is het soms moeilijk voor ons om te begrijpen of onze gesprekspartners liegen of de waarheid vertellen.
Daarom letten we, om een leugen te herkennen, op verschillende non-verbale factoren - dat wil zeggen, we proberen te begrijpen of een persoon liegt of de waarheid vertelt, volgens zijn gezichtsuitdrukkingen, gebaren, gedrag. Heel vaak spreekt iemands gedrag veel meer over hem dan hij wil zeggen. Om te beginnen moet je op gebaren letten - het eerste signaal dat je een leugen te horen krijgt, is meestal de aanraking van de spreker op zijn eigen gezicht. Gebaren moeten ook alarmerend zijn, zoals het bedekken van de mond met uw hand (de duim kan op dit moment tegen de wang worden gedrukt) en het aanraken van de neus. Maar je moet niet vergeten dat veel mensen onvrijwillig hetzelfde gebaar gebruiken als ze in een gesprek begrijpen dat ze liegen. Een ander teken van liegen is het aanraken van de oogleden. Mannen wrijven vaker over hun boven- of onderoogleden en vrouwen doen alsof ze make-up corrigeren door hun vingers onder hun ogen te houden. Als iemand tijdens een gesprek wegkijkt, kan hij duidelijk maken dat hij 'op een grote manier liegt'. Trouwens, vrouwen kijken meestal weg naar het plafond en mannen - naar de vloer. U kunt de leugen herkennen door regelmatig de nek aan te raken of aan de halsband te trekken. Meestal raakt de persoon in dit geval met zijn handen de oorlel of de zijkant van de nek aan (daarbij geeft hij onbewust een hint aan de gesprekspartner dat hij momenteel onoprecht handelt). De vertraging in de halsband getuigt niet alleen van de onoprechtheid van een persoon, maar ook van wat hij begint te vermoeden: ze kunnen zijn bedrog onthullen. Als je hem op dit moment naar het onderwerp van het gesprek vraagt of om opheldering vraagt over wat er op het spel staat, zal je gesprekspartner waarschijnlijk boos of zelfs zenuwachtiger zijn. Als een persoon met zijn vingers zijn mond aanraakt, kan dit er ook op duiden dat hij niet helemaal eerlijk tegen je is. Zo'n gebaar wordt gebruikt door onzekere mensen die gedwongen worden te liegen, maar eigenlijk niet graag doen. Het is vrij eenvoudig om zo iemand te overtuigen van leugens - hij zal zichzelf zeker uitspreken tijdens een gesprek, je moet zijn gezichtsuitdrukkingen en gebaren maar eens van dichterbij bekijken.
