Het ongewone werk van de moderne schrijver Alexander Vladimirovich Karasev, de auteur van "Tsjetsjeense verhalen", trekt meer aandacht en vindt een reactie in de harten van fans.
Het eerste verhaal van de schrijver werd gepubliceerd toen zijn auteur al dertig was. Tegen die tijd had Karasev al werkervaring op gebieden die geen verband hielden met literatuur, twee hogere opleidingen en militaire dienst.
Jeugd en jeugd
Alexander Vladimirovich werd geboren in de familie van een ingenieur in Krasnodar, in 1971. In de kindertijd dacht de jongen niet eens aan een schrijfcarrière.
Later gaf hij toe dat het moeilijk voor te stellen is dat de jongen graag letters laat zien. Hij hunkert naar activiteit. Daarom gelooft Karasev niet in gesprekken over de wens om vanaf jonge leeftijd te schrijven.
Op verschillende momenten was de toekomstige schrijver bezig met de verkoop van onroerend goed, was hij machinist van pompinstallaties en monteerde hij radioapparatuur. Alexander slaagde erin om als hulpverlener een bouwvakker, een bakker, te bezoeken.
Hij werkte als bewaker en als verkoopassistent. Van 1989 tot 1992 diende de schrijver in het verkennings- en landingsbedrijf. De schrijver weet uit de eerste hand over de oorlog. Hij nam deel aan het Tsjetsjeense conflict.
De oorlog maakte hem niet kreupel, maar werd een impuls voor het maken van levenswaarnemingen. Karasev lezen hield altijd van. Hij bezat de gave van spreken vrij. Maar hij wilde pas kunstwerken schrijven toen hij vijfentwintig was.
Vervolgens was het de droom om een roman te schrijven. Alleen zonder de stijl en lettergreep op kleine vormen te oefenen, mislukte de poging. Noch een goed idee, noch elementen van een detectiveverhaal, noch een liefdeslijn hielpen. Een paar nogal niet overtuigende pagina's - en het werk was vergeten.
Zoeken op roeping
Eenmaal in Tsjetsjenië had de toekomstige prozaschrijver de dringende behoefte om alles wat er gebeurde te beschrijven. Luitenant Karasev voerde het bevel over een peloton. Begin 2000 werd hij gepromoveerd tot senior luitenant.
In het dagboek van de overleden medewerker, die in zijn handen viel, begon Alexander aantekeningen en zijn eigen gedachten op te schrijven om het militaire leven te beschrijven. Deze aantekeningen dienden vervolgens als basis voor toekomstige verhalen.
Na het verzamelde indrukwekkende aantal werken en schetsen besloot Karasev om literaire tijdschriften te gaan verzenden. In oktober 2003 verscheen zijn verhaal over een provinciaal meisje, klaar voor elke vernedering omwille van het concept van liefde dat ze creëerde, het heette het werk "Natasha".
Het realisme van de afgebeelde personages, de eenvoud van de plot en de complexiteit van de legering van emoties trokken de aandacht van de debuterende journalist. Dit werd gevolgd door werken in "Friendship of Peoples", "New World", "Ural", "Neva".
Momenteel heeft de schrijver meer dan twintig publicaties in bekende publicaties en twee gepubliceerde boeken. De auteur koos niet alleen voor militair proza.
Hij schrijft over gewone mensen in moeilijke tijden. In elk van zijn werken vindt Karasev de beste manier voor zijn expressie.
Hij brengt diepe gedachten over aan de lezer in lange en beknopte teksten. De auteur legt zijn verhaalkeuze uit met een speciaal soort energie.
Het is gemakkelijker om de hoogte te nemen met een enkele ruk dan om systematisch en lange tijd een verhaal op te bouwen, om verschillende verhaallijnen te weven.
De verhalen
De auteur schreef zijn eerste verhaal "Bookmark" in mei 1999. In de stijl van de schrijver, maximale concentratie, afwijzing van veel details, gebrek aan lyrische uitweidingen. Hij is eerlijk tegen de lezer. De werken onderscheiden zich door een levendige dynamiek, een duidelijke auteurspositie op basis van levenservaring en een waardesysteem.
Het leven is het belangrijkste. Volgens de techniek wordt Karasev een impressionist genoemd. Hij legt het leven vast in de kleinste manifestaties. De schijnbare eenvoud van elk van de verhalen heeft echter een grote betekenis. Allen hebben hun eigen held.
Voor het werk van Karasev zijn de afbeeldingen van militairen en gewone jongens, maar verbonden met militaire aangelegenheden, karakteristiek. Helden zijn niet perfect, het zijn levende mensen met hun nederlagen en overwinningen, zwakheden en kracht. Ze hebben hun eigen 'kakkerlakken'.
Ze kunnen allemaal fouten maken, maar ze gedragen zich als hele individuen, zoals het leven zelf suggereert. De held van Starfall Victor is dus ongezellig en sarcastisch, bijna altijd somber. Het verdient niet meteen de gunst van de lezer. De held kijkt op iedereen neer, ondanks zijn kleine gestalte. Maar Victor verdedigt zonder aarzeling degene die zijn hulp nodig heeft.
Kapitein Fryazin van “Queen”, net als Victor, laat tijdens een onverwachte aanval zijn beste kwaliteiten zien. Dit is een echte held voor de schrijver.
