Het idee van de gladiatoren van het oude Rome is voor velen gevormd vanaf de schoolbank dankzij de loop van de geschiedenis van de antieke wereld, fictie en talloze films. In werkelijkheid was hun lot echter niet altijd zo tragisch als algemeen wordt aangenomen.
Het woord "gladiator" komt van het Latijnse gladius, wat "zwaard" betekent. Zogenaamde krijgsgevangenen en slaven, die speciaal waren opgeleid voor gewapende strijd in de amfitheaterarena. Om het oude Romeinse publiek, dat begerig was naar de bloedige bril, te behagen, werden ze gedwongen niet voor het leven te vechten, maar voor de dood. De tradities van gladiatorengevechten bleven 700 jaar bestaan.
Gladiators opleiding en erecode
Aangezien de noties van gladiatorengevechten worden geassocieerd met het oude Rome, lijkt het erop dat ze daar voor het eerst verschenen. Ze bestonden zelfs onder de oudere volkeren, zoals de Etrusken en Egyptenaren. De Romeinen interpreteerden de gladiatorslag aanvankelijk als een offer aan de oorlogsgod Mars. Volgens de wetten van het oude Rome konden ter dood veroordeelde criminelen deelnemen aan gladiatorengevechten. Overwinning bracht hen veel geld, dat hun leven kon verlossen. Het gebeurde dat vrije burgers in het streven naar roem en geld in de rij van gladiatoren kwamen.
Iemand die gladiator werd, legde de eed af en verklaarde zichzelf 'legaal dood'. Daarna moest hij zich aan wrede wetten houden. De eerste was stilte: in de arena kon de gladiator alleen worden verklaard door gebaren. De tweede wet was veel erger: de gladiator moest impliciet voldoen aan de gestelde eisen. Als hij op de grond viel en gedwongen werd zijn volledige nederlaag toe te geven, dan moest hij zijn beschermende helm afzetten en zachtjes zijn keel blootleggen om de vijand te raken. Natuurlijk kon het publiek hem leven geven, maar dit gebeurde vrij zelden.
De meeste gladiatoren kwamen van gespecialiseerde gladiatorscholen. Bovendien werden ze tijdens de trainingsperiode vrij zorgvuldig behandeld. Ze werden altijd goed gevoed en vakkundig behandeld. Het is waar dat jonge mensen in paren sliepen, in kleine kasten. Intensieve training werd voortgezet van 's ochtends tot' s avonds - het vermogen om nauwkeurige en krachtige slagen op het zwaard te geven werd ontwikkeld.
