Lydia Guastavino Lamayson is een Argentijnse theater- en filmactrice. Liefhebbers van soap-opera's zijn zich terdege bewust van deze actrice in de rol van Donna Angelica uit de serie “Wild Angel”. Ze begon haar creatieve carrière in de modellenindustrie, schitterde vervolgens op het theaterpodium en maakte eind jaren dertig haar televisiedebuut.
Lamayson wijdde haar hele leven aan creativiteit. Tot het einde van haar dagen bleef ze in het theater werken en acteerde ze in nieuwe films, waardoor ze haar hele omgeving inspireerde met haar optimisme en vitaliteit.
In de creatieve biografie van de actrice, veel rollen op het theatrale toneel en meer dan veertig rollen in de bioscoop. Haar carrière begon met het modelleren, daarna werd Lydia onderdeel van de theatergroep van Juan Justo. Haar eerste rol was Candida in een toneelstuk dat werd opgevoerd naar het werk van Bernard Shaw.
Lamayson wordt met recht beschouwd als een van de beroemdste actrices in het Argentijnse theater en de bioscoop. Haar naam werd vereeuwigd in de Blauwe Zaal van het Nationaal Congres. Lamayson kreeg ook de titel van "ereburger van Buenos Aires". Ze heeft veel filmische prijzen en prijzen gewonnen.
Lydia Lamayson stierf in 2012, op de leeftijd van zevenennegentig jaar.
Feiten uit de biografie
De toekomstige actrice werd in de zomer van 1914 geboren in een klein stadje in Argentinië. Aan het begin van de Eerste Wereldoorlog verhuisde haar familie naar Buenos Aires, waar ze ging wonen. Volgens sommige rapporten had ze een zus. Maar wie ze is, hoe ze heet en wat ze deed, is niet bekend.
Lydia praatte niet graag over de familie. Toen de actrice werd geïnterviewd, deed ze haar best om dit onderwerp te omzeilen, omdat ze van mening was dat het gezinsleven geen eigendom van de pers zou mogen worden.
Schooljaren Lamayson ging voorbij in de hoofdstad. Ze studeerde goed, was helemaal gepassioneerd door technische disciplines. Ze studeerde vooral graag wiskunde en natuurkunde.
Een volwassen meisje begon op te merken hoe vaak jonge mensen op haar letten. Ze was erg mooi en besloot al snel dat de externe gegevens haar in staat stelden om te gaan modelleren. Een paar maanden later werkte Lydia al bij een van de lokale modellenbureaus.
Lamaison nam enkele jaren deel aan modeshows, niet alleen in Argentinië, maar ook in Venezuela, Brazilië.
Creatieve manier
Het modellenvak is voor Lydia een lanceerplatform geworden voor haar verdere creatieve carrière. In de jaren dertig besloot ze zichzelf op het podium te proberen en al snel werd ze ingeschreven in de groep van een van de theaters van de hoofdstad.
Lydia's creatieve carrière weerhield haar er niet van een lerarenopleiding te volgen. Ze is afgestudeerd aan de universiteit. Maar ze werkte niet in haar specialiteit en wijdde verder leven aan theater en film.
Op televisie begon Lamayson in 1939 met acteren. Haar debuut vond plaats in de film "Wings of My Fatherland". Toen kwam het werk in de films: "The Fall", "The Party Is Over" en "Girlfriend In Need."
Na te hebben gespeeld in de film "I Will Talk About Hope", ontving de actrice de Argentijnse cinematografische prijs voor beste actrice.
Lamayson speelde op televisie en bleef in het theater werken. Tientallen rollen in uitvoeringen in de jaren 1940 van de vorige eeuw maakten haar een echte ster in de scene.
Ze kreeg al op hoge leeftijd een enorme populariteit in de bioscoop. De regisseurs begonnen de actrice constant uit te nodigen voor de rollen van wijze, maar tegelijkertijd verraderlijke en sluwe oudere dames.
Op negenentachtigjarige leeftijd schreef Lydia haar eigen script voor het toneelstuk "What is Eroticism", gewijd aan seksuele relaties.
Al op negentigjarige leeftijd behield de actrice een heldere geest, een geweldige herinnering en een uitstekende gezondheid. Soms was ze verrast dat jonge acteurs klagen over vermoeidheid. Ze begreep niet hoe ze moe moest worden van haar favoriete werk, dat zoveel plezier en vreugde schenkt.
