Delft is een van de bekendste steden van Nederland. Hij werd verheerlijkt door de schilderijen van de mysterieuze Jan Vermeer Delft en aardewerk, wereldwijd bekend als Delfts porselein. Maar porselein in Nederland begon veel later te worden geproduceerd en helemaal niet in Delft.
In de zeventiende eeuw beleefde Delft zijn bloeitijd. Nederland werd in die tijd het welvarendste land van West-Europa, de basis van zijn welzijn was een succesvolle maritieme handel. Voor handel met de landen van het Oosten werd de Oost-Indische Compagnie opgericht en een van haar hoofdkantoren was gevestigd in Delft. Nederlandse kooplieden brachten thee, kruiden, stoffen, edele metalen en natuurlijk porselein uit Azië.
Porselein is het edelste type aardewerk. De porseleinen massa bevat kaolien - eersteklas klei. Daarnaast moeten andere stoffen in bepaalde verhoudingen worden toegevoegd en op de juiste temperatuur worden gebakken. Het resultaat is een redelijk duurzaam, temperatuurbestendig, lichtgewicht, niet-poreus, doorschijnend, sonoor materiaal - massief porselein. Het geheim van de fabricage als gevolg van eeuwenlange technologische verbetering is ontdekt in China.
Voor het eerst leerden Europeanen in de 13e eeuw over Chinees porselein van de Venetiaanse reiziger Marco Polo. In XV verschijnen een paar items van kostbaar porselein in de paleizen van Europese vorsten. En pas in XVII, dankzij de inspanningen van de Oost-Indische Compagnie, kwam porselein massaal de Oude Wereld binnen, maar het bleef nog steeds extreem duur en was alleen beschikbaar voor een kleine kring van zeer rijke Europeanen.
Ze probeerden eeuwenlang het geheim van het maken van porselein in Europa te ontrafelen. De Chinezen hielden het geheim van porselein zo strikt dat het verschillende keren opnieuw werd uitgevonden. Tijdens het onderzoek ontstonden nieuwe soorten keramiek, waaronder faience. Volgens externe gegevens lijkt het op porselein, maar toch is het een materiaal van mindere kwaliteit. Het is poreuzer, niet zo dun en sonoor, laat geen licht door. Desalniettemin werd aardewerk wijdverbreid in Europa, Spanje en Italië werden beroemd om aardewerkproducten. En in de 17e eeuw passeerde de hoofdrol bij de productie van faience Holland.
In 1614 kreeg in Delft een zekere Wittmans een patent op de keramiekproductie. In zeer korte tijd wordt de kleine Nederlandse stad een kunstcentrum van Europese betekenis. Interessant is dat de ontwikkeling van aardewerk in Delft van de 17e eeuw werd vergemakkelijkt door de verslechtering van de kwaliteit van het lokale water. Eerder stond de stad bekend om zijn brouwerijen. Maar vanwege het water moesten veel brouwerijen gesloten worden en in hun plaats werden keramiekateliers opgericht.
Massief porselein, bekend bij de Chinezen sinds de 10e eeuw, werd pas in 1709 in Europa ontdekt. Delft is beroemd geworden door producten van aardewerk. Maar zelfs in oud-Hollandse documenten heette hij porselein. Er is helemaal geen kaolien nodig om in Nederland porselein te maken. Het materiaal voor de vervaardiging van Delfts faience is een mengsel van drie soorten klei, waarvan er één wit is. In combinatie met glazuur geeft het een dichte, dichte witte achtergrond, erg handig om te schilderen. De producten zijn opmerkelijk licht in gewicht; ze zijn vergelijkbaar met Chinese producten. En alleen de aanwezigheid van een nieuwe fout kan ons ervan overtuigen dat dit geen porselein is, maar faience.
Aanvankelijk imiteerden Delftse meesters het Chinese decor. Polychrome producten kwamen ook veel voor, maar ze waren vooral dol op blauw en wit geschilderd met kobalt op een witte achtergrond. Sinds de tweede helft van de zeventiende eeuw begonnen ze, samen met Chinese motieven, afbeeldingen van Nederlandse steden, windmolens, zeegezichten met zeilboten te schilderen. Vervolgens kwamen er producten met traditionele Nederlandse landschappen, bijbelse onderwerpen en bloemmotieven.
Naast gerechten in Delft begon men met het vervaardigen van keramische tegels. In Nederlandse huizen legde ze haarden, panelen en hele kamers van vloer tot plafond. Maar in ieder geval een plint langs de onderrand van de muur ter bescherming van de pleister tijdens vloerreiniging. Een van de populaire motieven op de tegel was het beeld van Nederlandse boeren en stedelingen in vrijetijdskleding, bezig met hun gebruikelijke werk.