"Dog in the Hay", "Don Cesar de Bazan", "Tartuffe" is verre van een volledige lijst met films van de Sovjetregisseur Jan Fried. Hij werd de koning van de muzikale komedie genoemd. Om zo'n titel te krijgen, ging Fried een lange creatieve weg. De komedies die hem in de hele Unie beroemd maakten, schoten hij pas dichter bij 70 jaar.
Biografie: vroege jaren
Yan Borisovich Fried werd geboren op 31 mei 1908 in Krasnoyarsk, in een grote joodse familie. Zijn echte naam is Yakov Borukhovich Friedland. Mijn vader werkte als klerk in een winkel. Zijn grootste zwakte was kaarten; hij speelde elke avond. Vader werd vaak aan stukken gespeeld en daardoor was het gezin in armoede.
In die tijd was Krasnojarsk een rijke handelsstad. En de beste artiesten kwamen naar het plaatselijke toneeltheater. De familie Frida huurde bezoekers van de kamers om op de een of andere manier rond te komen. Kunstenaars namen Jan en zijn oudere broer Gregory vaak mee naar het theater. Daar brachten de jongens de tijd door in de kleedkamers en hielpen de dressoirs. Ook behandelden de kunstenaars ze met snoep. En als er kinderen nodig waren voor extra's, gingen de broers het podium op. Op achtjarige leeftijd werd Jan verliefd op het theater.
Twee jaar later begon de Oktoberrevolutie. Jan was toen minderjarig, maar werd nog steeds als vrijwilliger in het leger opgenomen. Natuurlijk nam hij niet deel aan de vijandelijkheden, maar hielp in het ziekenhuis.
Kort na het einde van de revolutie verhuisde Fried naar Leningrad, waar hij de regie-afdeling van het plaatselijke theaterinstituut betrad. Tegelijkertijd werkte Jan parttime in het Meyerhold Theater en creëerde hij het collectief Blue Blouses, met wie hij toneelstukken begon op te zetten over revolutionaire onderwerpen. Hij toonde ze in een lokaal trampark. Later vervolgde Fried zijn studie aan de Filmacademie van VGIK in de loop van Sergei Eisenstein.
Carrière
Na zijn afstuderen aan de Academie kwam Ian Fried naar Lenfilm. In 1939 regisseerde hij de eerste film. Het was een korte meter. De foto heette "Chirurgie" en werd gemaakt op basis van het gelijknamige verhaal van Anton Tsjechov. In hetzelfde jaar werd een avonturenfilm voor kinderen "Patriot" uitgebracht. En een jaar later plaatste hij de foto "Return".
Fried had veel ideeën en plannen. Oorlog belemmerde hun implementatie. Fried ging in oktober 1941 naar het front. Hij vocht tijdens de vlucht, nam deel aan het opheffen van het beleg van Leningrad, bevrijdde de Baltische staten, bereikte Berlijn en liet zelfs een inscriptie achter op de kolom van de verslagen Rijksdag. Van voren kwam Fried terug als majoor.
Zijn eerste regiewerk na de oorlog was het schilderij "Spring Love". De film over de burgeroorlog op de Krim was een succes bij het Sovjetpubliek.
In 1955 regisseerde Fried Twelfth Night met Clara Luchko in de titelrol. Het was een bewerking van het toneelstuk van William Shakespeare. De foto werd een van de leiders in de verhuur in 1955. Ze werd ook gevierd op het Edinburgh Film Festival. Desondanks werd Frida na de release van de film vijf jaar lang op wielen gezet. Censoren waren van mening dat muzikale komedies het Sovjet-volk corrupt maakten.
In de komende twee decennia regisseerde Fried verschillende films, waaronder documentaires. Maar all-Union roem kreeg hij pas eind jaren 70, toen hij begon te werken aan muzikale komedies.
In 1977 werd de beroemde film "Dog in the Hay" uitgebracht. De hoofdrollen daarin gingen naar Mikhail Boyarsky en Margarita Terekhova. De film was een doorslaand succes. Ian Fried werd toen 69 jaar oud. Deze foto is bekroond met de Staatsprijs.
Na zo'n succes realiseerde Fried zich dat hij door moest gaan met het maken van muzikale komedies. Ook daaropvolgende films werden met een knal door het publiek ontvangen.
Vóór de perestroika wist Fried zes schilderijen te verwijderen:
- De vleermuis;
- Silva
- "Vrome Martha";
- Don Cesar de Bazan
- "Vrije wind";
- Tartuffe.
Fried had een geweldige intuïtieve regie. In zijn schilderijen nodigde hij acteurs uit die vervolgens een oorverdovende carrière opbouwden. Het was dus in een van zijn films dat de toen nog onbekende Lyudmila Gurchenko voor het eerst verscheen. Fried werkte graag samen met Mikhail Boyarsky, Nikolai Karachentsev en Vitaly Solomin.
"Tartuffe" was de laatste film van Fried. Het werd uitgebracht in 1992. In hetzelfde jaar verhuisden de regisseur en zijn vrouw naar Duitsland. Daar vestigden ze zich in Stuttgart, waar de dochter van Alain woonde.
Na de val van de Unie hadden filmmakers het moeilijk. Er was helemaal geen werk. Jan Fried was toen al ver boven de 80, maar zijn gebrek aan vraag drukte hem nog steeds.
Hij ontving de titel van People's Artist toen hij al in Duitsland was. En de regisseur ontving postuum de Orde van Vriendschap.
