Veel mensen positioneren zich als christenen, maar tegelijkertijd is hun in hun leven niet het sacrament van de heilige doop verleend. Dit geloof in het populaire bewustzijn wordt bepaald door 'geloof in het hart', dat absoluut geen kerkelijk 'ritueel' nodig heeft. Een dergelijk denken komt niet overeen met het wereldbeeld van een orthodox persoon, omdat geloven in God betekent vertrouwen in Hem. Daarom moeten vertrouwen en geloof tot uiting komen in de vervulling van Gods geboden.
De nieuwtestamentische schrift maakt de noodzaak van de heilige doop duidelijk. Het evangelie van Matteüs eindigt met de woorden van de Heer die de apostelen alle naties onderwijzen en hen dopen in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Op andere plaatsen in het evangelie spreekt Christus over de noodzaak geboren te worden uit water en de geest, wat een indicatie is van de doop in het Nieuwe Testament. Het blijkt dat het sacrament van de heilige doop niet door de mens is ingesteld, maar door de Heer Jezus Christus Zelf.
Als iemand een gelovige is, dan moet hij het op concrete daden tonen, zichzelf positioneren als een christen, niet alleen in "zijn hart", maar ook in de samenleving.
Het sacrament van de heilige doop is de geestelijke geboorte van een mens. De Heer sprak over deze wedergeboorte voor het eeuwige leven in een interview met Nicodemus in het evangelie van Johannes. Bij de doop wordt een persoon door God geadopteerd en wordt hij een direct lid van de christelijke kerk. Dit is een voorwaarde voor het bereiken van het eeuwige leven (paradijs), op voorwaarde dat iemand na de doop naar God zal streven. De Heer redt niet alleen elke persoon afzonderlijk, maar zijn hele kerk. Daarom, afhankelijk van welke relatie een persoon heeft met de orthodoxe kerk en het moment van verlossing plaatsvindt.
Volgens het orthodoxe geloof in het sacrament van de doop worden alle zonden vergeven aan een volwassene. Het leven begint met een schone lei. De pasgedoopte krijgt de gelegenheid om het vroegere zondige leven op te geven en de vernieuwing van zijn wezen te beginnen. Bij de doop van kinderen die zondeloos zijn, wordt het wegspoelen van de erfzonde, die absoluut alle mensen naar deze wereld komen, getraceerd.
Het is in het sacrament van de heilige doop dat goddelijke genade neerkomt op een persoon die een pas gedoopte heilige maakt. Het verlangen naar heiligheid is het belangrijkste doel en de betekenis van het aardse leven voor de orthodoxe persoon. Natuurlijk verliest een persoon in de loop van het leven de genade die bij de doop is ontvangen. Maar de Heer laat gelovigen niet in Hem achter. Als lid van de Kerk van Christus (gedoopt), kan een persoon al beginnen met andere heilsverordeningen, zoals belijdenis en communie.
Bovendien krijgt een persoon in het sacrament van de doop een heilige hemelse beschermheilige en beschermengel.
Het blijkt dat het sacrament van de doop de vervulling van het verbond van God zelf ziet. Een echt gelovige orthodoxe persoon moet dit sacrament accepteren voordat hij de kerk van Christus binnengaat. De doop wordt niet geaccepteerd omwille van aardse materiële rijkdom, maar voor toekomstig eeuwig leven. In het sacrament van de doop combineert een persoon met Christus, verwerpt de duivel, manifesteert zijn wil voor het goede en doet afstand van het kwaad.
De heilige doop is de eerste essentiële stap van een persoon tot zijn Heiland, Jezus Christus. Gedurende de rest van zijn leven moet een gelovige ernaar streven om perfecter te worden en, indien nodig, zijn ziel te reinigen van zonden, en daardoor naar zijn Schepper en Heiland te gaan.
