In de christelijke traditie zijn er verschillende sacramenten waarin de Heer goddelijke genade naar een persoon stuurt. Het aantal sacramenten varieert op drie gebieden van het christendom. Zalving is een van de zeven orthodoxe priesters. In de katholieke en protestantse kerken wijkt de houding tot zalving enigszins af van de orthodoxe traditie.
Zalving is de zalving van bepaalde delen van het menselijk lichaam met de heilige wereld. In de orthodoxe traditie wordt zalving samen met de doop uitgevoerd, wanneer een priester met de woorden "Zegel van de gave van de Heilige Geest" de heilige wereld op zijn voorhoofd, oogleden, oren, borst, armen, benen en mond legt. Volgens het orthodoxe geloof in dit sacrament komt goddelijke genade op een persoon neer, wat de gedoopten helpt om zichzelf te vervolmaken in het spirituele leven. Dit avondmaal wordt verricht voor allen die aan de heilige doop beginnen. Elke priester die niet in het verbod van bediening is, kan de zalving verrichten.
Bij katholieken wordt zalving bevestiging genoemd. De praktische kant van het avondmaal onderscheidt zich door het feit dat het wordt uitgevoerd door een bisschop (alleen in zeldzame gevallen kan een priester worden gezalfd) en alleen boven mensen die een bepaalde leeftijd hebben bereikt (meestal 13 jaar en ouder). Alleen het voorhoofd is gezalfd. Ter bevestiging ontvangt een persoon ook de genade die de katholieke krijger van Christus maakt.
In de protestantse traditie ontbreekt het concept van zalving als sacrament. Dit is niets meer dan een vrome gewoonte, wat een bewuste geloofsbelijdenis betekent. Volgens de leer van protestanten moet een persoon op volwassen leeftijd met de zalving beginnen. Vanaf dat moment kan de protestant zichzelf als volwaardig lid van de kerk beschouwen.
